Με αφετηρία τη νεοελληνική καθημερινότητα ...
Οι γλύπτες Γιάννης Μπρούζος και Δημήτρης Λάγιος αποπειρώνται να εγγράψουν στη συνείδηση του θεατή εικόνες – σύμβολα του πνεύματος της εποχής.
Κοινός τόπος και των δύο, καταρχάς η προσήλωση στη γλυπτική, ως διαδικασία μεταμόρφωσης της ύλης: Ο Μπρούζος μέσα απ’ το μέταλλο και την πέτρα, ο Λάγιος μέσα απ’ τον πηλό και το γύψο.
Και ενώ το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι χειροπιαστό, οι μορφές, που προκύπτουν, δημιουργούν απορία, παραπέμπουν σε εύθετο χρόνο την επίλυση κάποιας εκκρεμότητας, που ακόμα βασανίζει.
Ε κ κ ρ ε μ ό τ η τ ε ς...
Οι χώροι του Μπρούζου θυμίζουν μέρη, που οι άνθρωποι εγκατέλειψαν ξαφνικά αφήνοντας εμφανή τα ίχνη της απουσίας τους, τα πέτρινα κρανία του είναι με ισχύ παρόντα στο χώρο, την ίδια στιγμή που φαίνονται ρευστά, έτοιμα να μετατραπούν σε μορφές οικείες και αναγνωρίσιμες.
Με την ίδια υπερρεαλιστική αίσθηση είναι εμποτισμένες και οι μορφές του Λάγιου, αινιγματικές σε μια πρώτη ανάγνωση, στην πραγματικότητα, όμως, φανεροί κρίκοι μιας αλυσίδας αόρατων συνειρμών.
Οι γλύπτες Γιάννης Μπρούζος και Δημήτρης Λάγιος αποπειρώνται να εγγράψουν στη συνείδηση του θεατή εικόνες – σύμβολα του πνεύματος της εποχής.Κοινός τόπος και των δύο, καταρχάς η προσήλωση στη γλυπτική, ως διαδικασία μεταμόρφωσης της ύλης: Ο Μπρούζος μέσα απ’ το μέταλλο και την πέτρα, ο Λάγιος μέσα απ’ τον πηλό και το γύψο.
Και ενώ το αποτέλεσμα της δουλειάς τους είναι χειροπιαστό, οι μορφές, που προκύπτουν, δημιουργούν απορία, παραπέμπουν σε εύθετο χρόνο την επίλυση κάποιας εκκρεμότητας, που ακόμα βασανίζει.
Ε κ κ ρ ε μ ό τ η τ ε ς...
Οι χώροι του Μπρούζου θυμίζουν μέρη, που οι άνθρωποι εγκατέλειψαν ξαφνικά αφήνοντας εμφανή τα ίχνη της απουσίας τους, τα πέτρινα κρανία του είναι με ισχύ παρόντα στο χώρο, την ίδια στιγμή που φαίνονται ρευστά, έτοιμα να μετατραπούν σε μορφές οικείες και αναγνωρίσιμες.
Με την ίδια υπερρεαλιστική αίσθηση είναι εμποτισμένες και οι μορφές του Λάγιου, αινιγματικές σε μια πρώτη ανάγνωση, στην πραγματικότητα, όμως, φανεροί κρίκοι μιας αλυσίδας αόρατων συνειρμών.