Κατά μέτωπο επίθεση στην κυβέρνηση εξαπέλυσε η Αλέκα Παπαρήγα προειδοποιώντας πως η πολιτική του «νόμου και της τάξης» έχει πολύ κοντά ποδάρια.
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε είπε πως η συγκεκριμένη πολιτική μπορεί προσωρινά να φαίνεται ότι έχει ορισμένες επιτυχίες, θα έρθει όμως η στιγμή που οι εργαζόμενοι θα ξεπεράσουν και τον φόβο και τις συγχύσεις και τις αυταπάτες.
Η εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα :
«Προειδοποιούμε την κυβέρνηση ότι η πολιτική «νόμος και τάξη» έχει πολύ κοντά ποδάρια.
Μπορεί προς στιγμήν να έχει δήθεν κάποιες επιτυχίες, κάποιοι εργαζόμενοι να μην μπορούν να ξεπεράσουν το φόβο της επιστράτευσης, και όλοι μαζί να σκίσουν τα σχετικά έγγραφα, θα έρθει όμως η στιγμή, άλλωστε αυτό έχει δείξει και όλος ο 20ος αιώνας, που κλάδοι, ολόκληρος ο λαός θα ξεπεράσει και το φόβο. Θα ξεπεράσει και όποιες συγχύσεις έχει ή αυταπάτες, γιατί υπάρχουν και αυτά.
Γιατί σήμερα κάποιοι εργαζόμενοι αισθάνονται φόβο;
Όχι βεβαίως γιατί είναι δειλοί.
Όχι γιατί μέσα στον λαό η δειλία είναι έμφυτη κι αυτή η τάση είναι κυρίαρχη. Πάνω απ' όλα γιατί ένα σημαντικό μέρος των αγωνιζόμενων, των εργατών και του εργαζόμενου λαού δεν έχει πιστέψει όχι μόνο στη δύναμή του, αλλά ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, ότι υπάρχει άλλος δρόμος που οδηγεί στη δική του, την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.
Τότε φοβάται ο λαός. Κι αυτό όμως σε κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει.
Εμείς υποστηρίζουμε τους αγώνες που γίνονται.
Κατανοούμε αν θέλετε τις δυσκολίες των εργαζομένων να ξεπεράσουν αυτούς τους φόβους, δεν τους κάνουμε κριτική αφ' υψηλού.
Εμπιστευόμαστε γενικά τον λαό, όμως πάνω απ' όλα, εμπιστευόμαστε και τη δική μας εμπειρία που είναι πολύτιμη εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ας πούμε ένα παράδειγμα: Ο λαός φοβάται ότι δεν μπορεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός να ζήσει σε ευημερία έξω απ' την ΕΕ.
Αυτό βεβαίως το έχει πιστέψει, γιατί δεν υπάρχει κόμμα, πλην του ΚΚΕ, που χρόνια τώρα δεν προσπαθεί να τον πείσει για κάτι το διαφορετικό.
Εξηγείται λοιπόν αυτός ο φόβος και ο δισταγμός.
Ε, αυτός ο φόβος δεν θα μπορέσει να του αποδείξει ότι μπορεί να νικήσει, ότι μπορεί ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες και σε αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων να έχει έστω και κάποια, μικρή, προσωρινή επιτυχία.
Π.χ. Ο λαός φοβάται ότι αν δεν πληρώσει τους φόρους τότε θα του κάνουν κατάσχεση στα σπίτια.
Βεβαίως και αυτή η πρόθεση και η διάθεση υπάρχει, κι εμείς λέμε αν 3 εκατομμύρια οικογένειες δεν πληρώσουν αυτή τη βαριά, την άδικη, την ασήκωτη φορολογία, δεν πληρώσουν όχι από πείσμα, αλλά γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν, γιατί κι αυτοί που θα μπορέσουν να πληρώσουν θα δουν το πιάτο των παιδιών τους άδειο, τι θα κάνει τότε η κυβέρνηση;
Θα κατασχέσει 3 εκατομμύρια σπίτια;
Θα αφήσει 3 εκατομμύρια οικογένειες στο δρόμο;
Άρα αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι η μαζικότητα των αγώνων, η μαχητικότητα και ταυτόχρονα η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, φιλολαϊκός, εργατικός, λαϊκός, αυτά όλα θα μπορέσουν να τον κάνουν να αντέχει στις όποιες προσωρινές δυσκολίες συναντάει.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αυτή που ζούμε, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, το μόνο που μπορεί να εξασφαλίσει είναι να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πχ είπε, αλλά και όλα τα κόμματα λένε, ακούσαμε και τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι η δημοκρατική διαδικασία είναι οι εκλογές.
Αναμφισβήτητα και εμάς μας ενδιαφέρουν οι εκλογές και μας ενδιαφέρει αν θέλετε και το ΚΚΕ να αποτυπώνεται όσο γίνεται πιο ισχυρό.
Αυτή όμως η δημοκρατία είναι δική τους.
Γιατί το μόνο που επιτρέπουν είναι να ανεβάζεις κόμματα που βγάζουν απ' τη μέση προηγούμενα, αλλάζουν πρωθυπουργούς, αλλάζουν υπουργούς, αλλά δεν ανατρέπεται αυτή η πολιτική.
Αυτό το συμπέρασμα πρέπει επίσης να καταλάβει ο λαός.
Για δείτε, τι έλεγε το ΚΚΕ, όταν ξέσπασε η λεγόμενη αραβική Άνοιξη;
Έτσι θέλουμε λοιπόν να πάμε κι εμείς στην Ελλάδα τώρα;
Ύστερα από τόση εμπειρία που έχουμε;
Να φύγει ο Μουμπάρακ και να έρθει ο Μόρσι;
Να γεμίζει ο τόπος συλλαλητήρια και νεκρούς; Και δεν έχει σημασία - ειλικρινά το λέμε - από ποια πλευρά είναι οι νεκροί.
Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις διαιρούν τους λαούς, πότε με βάση τη θρησκεία, πότε τον έναν κλάδο σε σύγκριση με τον άλλο.
Όχι, τέτοια Άνοιξη στην Ελλάδα δεν υπόσχεται κανένα κόμμα.
Εμείς απορρίπτουμε και το λέμε καθαρά, δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε τη Μέρκελ πηγαίνοντας στο πλευρό του Ομπάμα ή αντίθετα.
Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι αρκεί να αλλάξει μια κυβέρνηση και να συνεχίζεται η ίδια πολιτική, ο μονόδρομος της ΕΕ και τα μονοπώλια να αποφασίζουν που θα κάνουν επενδύσεις και πόσο φτηνή και χειραγωγήσιμη θα είναι η εργατική δύναμη, αυτοί να ξέρουν καλά ότι δεν θα καταφέρουν να νικήσουν.
Τότε αγώνες μπορεί να υπάρξουν, μαχητικότητα μπορεί να υπάρξει, αλλά οι αγώνες αυτοί θα καταλήγουν σε άτακτη υποχώρηση, σε ήττα.
Και δεν θα φταίνε οι αγώνες, αλλά θα φταίνε οι συγκεκριμένοι αγώνες, οι συγκεκριμένες αυταπάτες που καλλιεργούνται βεβαίως, δεν γεννιούνται αυθόρμητα μέσα στον λαό, αλλά που θεωρούμε ότι σήμερα ο λαός έχει πολύ περισσότερη πείρα να αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα.
Αν δεν πιστεύεις στην εργατική λαϊκή εξουσία τότε δεν μπορείς να ξεπεράσεις τον φόβο, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι θα νικήσεις.
Όποιος βλέπει πχ το μνημόνιο και δεν βλέπει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είναι καταδικασμένος να αποτύχει όσο καλή θέληση και προαίρεση να έχει, όσο μαχητικός και να είναι στον απεργιακό αγώνα.
Όσες πλατείες αγανακτισμένων και να γεμίσουν.
Όση οργή και να εκτοξεύσει κατά της μιας ή της άλλης κυβέρνησης.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όποιος πιστεύει ότι τα μέτρα που πάρθηκαν είναι προσωρινά και για όσο διαρκεί η κρίση, επίσης δεν θα μπορέσει να νικήσει.
Τα μέτρα που πάρθηκαν είναι προγραμματισμένα πριν την κρίση, βεβαίως στην Ελλάδα υπήρχαν σημαντικές αντιστάσεις, και όλο το πακέτο των μέτρων δεν μπόρεσε να περάσει τα προηγούμενα χρόνια, την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, έρχεται τώρα να περάσει αν είναι δυνατόν μέσα σε ένα μήνα, μέτρα που δεν πέρασαν σε προηγούμενα χρόνια.
Η καταιγίδα των μέτρων θα συνεχίσει και κυρίως τα μέτρα αυτά έρχονται για να μονιμοποιηθούν, και έρχονται για να αποδώσουν την περίοδο που θα επιχειρηθεί η ανάκαμψη.
Δηλαδή η κερδοφορία του κεφαλαίου. Λέμε καθαρά στον λαό , οι κρατούντες, η τρικομματική κυβέρνηση και τώρα είδα και τον κ. Τσίπρα γύρισε πιο καθησυχασμένος, θεωρούν ότι μπορεί να αποφευχθεί η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας.
Άλλωστε, το διαβεβαίωσε και το ΔΝΤ.
Μάλιστα, εμείς λέμε, ναι, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία μπορεί να μην φτάσει στο απόγειο της χρεοκοπίας, ενδεχομένως να μην μπει σε πιο βαθιά χρεοκοπία, αυτό όμως που μπορούμε να πούμε ότι ο λαός θα βγει χρεοκοπημένος.
Αυτό είναι σίγουρο.
Γιατί λοιπόν ενδιαφερόμαστε;
Για την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή για να μην χρεοκοπήσει παραπέρα ο λαός;
Μάλιστα, σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις στους εργαζόμενους για να καταλάβουν ότι, δεν αρκεί να ρίχνεις μια κυβέρνηση και να φέρνεις μια άλλη.
Αν δεν ανατρέψεις αυτούς που έχουν τα κλειδιά και την εξουσία στην οικονομία. Αυτό πρέπει να καταλάβουν πάρα πολύ καλά.
Γιατί τέτοιες αλλαγές θαυμάσια μπορεί να έχεις.
Θα σας πάω κανά χρόνο πίσω, όταν γίνονταν συζήτηση να γίνει εξεταστική επιτροπή για το πως πάτησε το πόδι του το ΔΝΤ στην Ελλάδα, για το αν ήταν απαραίτητο να έχουμε τριπλέτα, ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ.
Σήμερα ακούμε κάτι άλλο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ότι το ΔΝΤ δε ζήτησε και τόσα πολλά, το ΔΝΤ έχει και όπλα θετικά για την Ελλάδα, έχει πχ το κούρεμα κι εμείς βάζουμε μια παρένθεση, νέα και χειρότερα μνημόνια, μόνο έτσι θα γίνει το νέο κούρεμα, και τώρα λοιπόν συζητάμε γιατί δεν ακολουθήθηκε η συνταγή του ΔΝΤ αλλά ακολουθήθηκε η συνταγή της κ. Μέρκελ, δηλαδή της ΕΕ.
Επομένως ο λαός δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει το εμπόδιο της τρικομματικής κυβέρνησης, που βεβαίως πρέπει να το ανατρέψει.
Καμία αντίρρηση.
Καμία διαφορετική γνώμη.
Πρέπει να είναι σε θέση, μαζί με αυτό το εμπόδιο, να ανατρέψει και κάθε εμπόδιο είτε λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είτε λέγεται κεντροαριστερά με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είτε κεντροδεξιά με κορμό τη ΝΔ.
Πρέπει να ανατρέψει όσο γίνεται και ταυτόχρονα όλα εκείνα τα εμπόδια τα οποία θα του δώσουν τη δυνατότητα να μην διαδεχτεί την ελπίδα ένας νέος γύρος μεγάλης απογοήτευσης.
Και το θέμα δεν είναι η ψυχολογική πλευρά της απογοήτευσης, το θέμα είναι ο χαμένος χρόνος.
Το ΚΚΕ στηρίζει όλους εκείνους τους αγώνες που έχουν στοιχεία ριζοσπαστικών αιτημάτων, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε σε όλα μαζί τους και εκείνους τους αγώνες που θέτουν επί τάπητος τη ριζική πολιτική αλλαγή.
Υποστηρίζουμε τους αγωνιζόμενους στο χώρο των μαζικών μέσων μεταφοράς, υποστηρίζουμε την αγροτιά που σήμερα βρίσκεται στους αγώνες και να θυμίσουμε το εξής: Περηφανεύονται ότι έχουν εξασφαλίσει επιδοτήσεις, 2,5 δις στην αγροτιά μέχρι βεβαίως οι επιδοτήσεις να καταργηθούν.
Το 1 δις τους το πήρε το τρίτο μνημόνιο, το 1,5 δις τους το παίρνει η φορολογία και τώρα η κυβέρνηση λέει βεβαίως θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, δηλαδή ότι έχει απομείνει απ' τα 2,5 δις τα οποία είναι αποφασισμένα να δοθούν απ' την ΕΕ και μέχρι να δοθούν, κι άμα έρθει και το καινούργιο φορολογικό, δεν θα πάρουν τίποτα.
Και μόνο απ' αυτά τα τελευταία μέτρα η αγροτιά έχασε το 40% του εισοδήματός της κι όταν λέμε αγροτιά, για να το ξεκαθαρίσουμε, μιλάμε για τη φτωχή αγροτιά, για τη μεγάλη πλειοψηφία των μικροϊδιοκτητών.
Ένα άλλο που επίσης οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν υπόψη τους για να ξεπεράσουν αυταπάτες και φόβους, είναι το εξής: Πριν 15 - 20 χρόνια, το καπιταλιστικό σύστημα με τις κυβερνήσεις, είτε ΝΔ είτε ΠΑΣΟΚ, καθησύχαζε τους εργαζόμενους, τους χειραγωγούσε και εξαγόραζε ένα τμήμα τους στη βάση ενός μικρού υλικού συμφέροντος, στη βάση ορισμένων παροχών, που ερχόνταν πάντα ύστερα από μεγάλους αγώνες και όχι συγχρονισμένα, αυτό να το θυμούνται οι εργαζόμενοι, εκ των υστέρων και πάντα είχαν προσωρινό χαρακτήρα έστω κι αν δεν το ομολογούσαν οι κυβερνήσεις.
Σήμερα επειδή ό,τι είχε να δώσει το σύστημα, έδωσε, δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτές τις παραχωρήσεις που έκανε, σήμερα το όπλο που έχει είναι ο νόμος και η τάξη, είναι η συκοφαντία και η συστηματική διαίρεση των εργαζομένων, ο ένας κλάδος εναντίον του άλλου, οι εργαζόμενοι εναντίον άλλων τμημάτων των εργαζομένων.
Είναι υποκριτές και πρέπει να πούμε ότι αυτή η υποκρισία περισσεύει στην προπαγάνδα, όταν απευθύνονται στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και τους λένε «τι θέλεις; Να παίρνεις 800, 900 και 1000 ευρώ και παραπάνω, όταν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα παίρνουν 450 και 500 ευρώ»;
Και μόνο αυτή η προπαγάνδα αρκεί να ενώσει τους πάντες.
Από τον άνεργο που δεν έχει ούτε 1 ευρώ το μήνα, μέχρι εκείνον που έχει διατηρήσει ένα μισθό πάνω από 1000, 1200, 1300 ευρώ.
Γιατί ηρωοποιώντας, στην ουσία κοροϊδεύουν, τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα προαναγγέλουν: Ότι όταν θα γίνει ανάκαμψη, η τάση θα είναι οι μισθοί να πέσουν στα 450 ευρώ και οι συντάξεις ακόμα πιο κάτω.
Επομένως, τώρα πρέπει να υπάρχει ενιαίος εργατοϋπαλληλικός αγώνας, ενιαίος αγώνας της εργατικής τάξης ανεξαρτήτως του ύψους της αμοιβής, άλλωστε οι αμοιβές τώρα δεν έχουν και μεγάλες διαφορές μεταξύ τους.
Τώρα χρειάζεται ενιαίος αγώνας με τα φτωχά τμήματα των αυτοαπασχολουμένων, ένα αδιαπέραστο τείχος, αλλιώς πραγματικά το κίνημα απειλείται με μια ήττα, προσωρινή μεν, αλλά μια ήττα πολύ σημαντική, που η ανάκαμψη θα κάνει την υπόθεση ακόμα πιο δύσκολη.
Απ' αυτή την άποψη το ΚΚΕ δίνει τη μάχη παντού όπου οι εργαζόμενοι αγωνίζονται προσπαθώντας να πείσουμε, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι η λαϊκή συμμαχία των δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τη μονοπωλιακή ιδιοκτησία, αυτές οι δυνάμεις πρέπει να αντεπιτεθούν και να σαρώσουν κυριολεκτικά και τους οπαδούς «του νόμου και της τάξης» και τους οπαδούς εκείνων που, τους οπαδούς εννοώ με τους πρωτεργάτες βέβαια, που υπόσχονται μια Άνοιξη στην Ελλάδα με τη βούλα της αμερικάνικης πολιτικής του κ. Ομπάμα, του ΔΝΤ και του προσφάτως καλού κ. Τόμσεν».
Η συζήτηση με τους δημοσιογράφους:
Δημοσιογράφος: Επειδή είναι κοντά η Άνοιξη και βλέπουμε και πολλές δημοσκοπήσεις το τελευταίο διάστημα, θεωρείτε ότι είναι και κοντά εκλογές;
«Δεν μπορώ να γίνω μάντης. Εγώ σας λέω πέφτει αύριο η κυβέρνηση και γίνονται εκλογές και λοιπόν; Αυτοί που ήταν να σκίσουν τα Μνημόνια και τις Συνθήκες, αποφάσισαν ότι αυτό δεν ταιριάζει, θα διαπραγματευτούν. Τι έχει να κερδίσει ο λαός δηλαδή, περιμένοντας μόνο την εκλογική διαδικασία;
Όσο γίνεται πιο γρήγορα ανασυγκρότηση - ανασύνταξη του κινήματος, ξεπέρασμα του φόβου. Αυτό χρειάζεται τώρα.
Πριν απ' όλα για να καταρρίψουμε τα Μνημόνια και τις Συνθήκες και να τα σκίσουμε πρέπει να σκίσουμε τα χαρτιά της επιστράτευσης, πρέπει να σκίσουμε τα χαρτιά της εφορίας -το λέω και μεταφορικά και κυριολεκτικά- πρέπει να σκίσουμε τα χαρτιά για το χαράτσι. Βεβαίως αυτά δεν θα μας δώσουν φαί, δεν θα φέρουν δουλειά, αλλά ανοίγουν το δρόμο. Και βεβαίως η κάλπη να δείξει ότι το λαό δεν μπορούν να τον κοροϊδέψουν εύκολα.
Λοιπόν, αν δεν σκίσουμε τα χαρτιά της επιστράτευσης, τα μνημόνια θα τα έχουμε για πάρα πολλά χρόνια ακόμα».
Δημοσιογράφος: Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης είπε εμμέσως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται εκτός νομιμότητας. Εκτιμάτε ότι αυτή η κυβερνητική απειλή ακουμπά και το ΚΚΕ;
«Όχι δεν μας ακουμπά εμάς, με την έννοια ότι δεν είμαστε δορυφόρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, είναι παιχνίδι μεταξύ τους, να το πούμε καθαρά. Η κυβέρνηση συγκεντρώνει τα πυρά της στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί ξέρει ότι η δημοκρατία των εκλογών μπορεί να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, στην πραγματικότητα όμως η κυβέρνηση με το «νόμο και τάξη» φοβάται τη δημοκρατία των απεργών.
Η κυβέρνηση όπως και η ΕΕ, ο κ. Σόιμπλε, η κα Λαγκάρντ, ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι έχουν περιθώρια να ασκήσουν πίεση πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ούτως ώστε να εγκαταλείψει τα κηρύγματα, γιατί αν θέλετε φοβόνται και τα κηρύγματα. Αυτό που φοβάται πάντως η κυβέρνηση είναι το εργατικό, το λαϊκό κίνημα. Πάνω απ' όλα αυτό φοβάται.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο. Τα έχουμε ζήσει και με το ΠΑΣΟΚ, πότε το ΠΑΣΟΚ ήταν η 17Ν... Είναι ένα παιχνίδι μεταξύ τους, γιατί βεβαίως και η ΝΔ δεν έχει καμία όρεξη να παραδώσει την κυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι ένας ανταγωνισμός ο οποίος δεν αφορά το λαό».
Δημοσιογράφος: Κα Παπαρήγα φαίνεται ότι υπάρχει μια ζύμωση στο χώρο της κεντροαριστεράς καταρχήν, με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν πάρει αποστάσεις, στον άξονα πιθανόν κάποιων συμμαχιών στο προσεχές διάστημα. Βλέπετε να προκύπτουν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί; Με δεδομένο ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται να αποκτήσει αυτές τις απαραίτητες συμμαχίες που θα χρειαζόταν για να γίνει κυβέρνηση.
Και επίσης θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχουν αντίστοιχες ζυμώσεις και πέρα από τον χώρο της κεντροαριστεράς και στη αριστερά;
«Νομίζω πριν από τις πολιτικές ηγεσίες και από τα στελέχη των κομμάτων ή αυτά που εγκατέλειψαν τα κόμματά τους για να φτιάξουν κάποια άλλα, ο πιο σοβαρός προβληματισμός βρίσκεται στους κόλπους των οικονομικών επιτελείων, στους κόλπους της αστικής τάξης. Μην κοιτάτε που δεν βγάζουν ένα δελτίο Τύπου την ημέρα. Η σοβαρή αρθρογραφία, που διαβάζουμε σε αρκετές εφημερίδες, ακόμα και στις σομόν σελίδες, δείχνει ότι τους απασχολεί πάρα πολύ ότι τα παραδοσιακά κόμματά τους, αλλά και ενδεχομένως και κάποια κόμματα που εμφανίζονται σαν καινούργια δεν μπορούν να πείσουν το λαό ότι έχουν φιλολαϊκή πολιτική.
Διεργασίες για δημιουργία ενός καινούργιου -ας πούμε- πολιτικού συστήματος ή σχηματισμό νέων κομμάτων, υπάρχουν. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει από μόνο του αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων. Αντίθετα αν ο λαός δεν συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι εξελίξεις γίνονται ακριβώς για να τον βάλουν στη γωνία, τότε πραγματικά αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα θα μπορέσει να αποκτήσει ένα καινούργιο προσωπείο και να κερδίσει χρόνο. Τουλάχιστον οι πιο έμπειρες, ριζοσπαστικές, εργατικές, λαϊκές δυνάμεις δεν πρέπει να παρασυρθούν σε μια τέτοια εξέλιξη.
Και με συγχωρείτε, παρότι εμάς δεν μας αρέσει να μιλάμε για ονόματα, δηλαδή τι εκσυγχρονισμό φέρνει ο κ. Λοβέρδος, ο κ. Μόσιαλος ή ο κ. Μαρκόπουλος; Τον ίδιο εκσυγχρονισμό που έφερε ο κ. Καμμένος, ο κ. Καρατζαφέρης, γιατί δόξα τω Θεώ, που λέμε, από καινούργια κόμματα και από καινούργιους αρχηγούς έχουμε χορτάσει. Δεν είμαστε στην περίοδο εκείνη που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν το 90%. Πάρτε μέσα στο κοινοβούλιο, το 70% του κοινοβουλίου είναι ανανεωμένο, υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή;
Επομένως αν είναι κάτι που μπορεί να σηματοδοτήσει την ουσιαστική αλλαγή είναι οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή όλων των συμφωνιών και βεβαίως αποδέσμευση χωρίς μονομερή διαγραφή δε νοείται, η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, του πλούτου της χώρας, αυτό σημαίνει ανανέωση για την κοινωνία. Όλα τα άλλα θα οδηγήσουν τον ελληνικό λαό πραγματικά σε ένα μακρόχρονο διάστημα να ζει με συνθήκες απερίγραπτης σχετικής και απόλυτης φτώχειας.
Συν και να μην τον υποτιμήσουμε αυτό -δεν το έβαλα εισαγωγικά- έχουν βγει μεγάλα μαχαίρια, το βλέπετε. Μεγάλα μαχαίρια, επιχειρηματικοί όμιλοι, εγχώριοι και ξένοι για το ποιος θα αρπάξει τα φιλέτα, τη ΔΕΠΑ, τη ΔΕΣΦΑ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και άλλα φιλέτα. Και βλέπετε εδώ ότι οι αντιθέσεις είναι πάρα πολύ οξυμμένες μεταξύ τους: «Μην δώσεις Σαμαρά στον Πούτιν τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ, δώστη στον Αμερικάνο», οι άλλοι λένε «μην τη δώσεις στον Αμερικάνο ή τον Γερμανό, δώστα στους Ρώσους και στους Κινέζους». Ο λαός μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι θεατής σε αυτή τη διαμάχη; Ούτε στους μεν ούτε στους δε, λαϊκή περιουσία».
Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε είπε πως η συγκεκριμένη πολιτική μπορεί προσωρινά να φαίνεται ότι έχει ορισμένες επιτυχίες, θα έρθει όμως η στιγμή που οι εργαζόμενοι θα ξεπεράσουν και τον φόβο και τις συγχύσεις και τις αυταπάτες.
Η εισηγητική ομιλία της Αλέκας Παπαρήγα :
«Προειδοποιούμε την κυβέρνηση ότι η πολιτική «νόμος και τάξη» έχει πολύ κοντά ποδάρια.
Μπορεί προς στιγμήν να έχει δήθεν κάποιες επιτυχίες, κάποιοι εργαζόμενοι να μην μπορούν να ξεπεράσουν το φόβο της επιστράτευσης, και όλοι μαζί να σκίσουν τα σχετικά έγγραφα, θα έρθει όμως η στιγμή, άλλωστε αυτό έχει δείξει και όλος ο 20ος αιώνας, που κλάδοι, ολόκληρος ο λαός θα ξεπεράσει και το φόβο. Θα ξεπεράσει και όποιες συγχύσεις έχει ή αυταπάτες, γιατί υπάρχουν και αυτά.
Γιατί σήμερα κάποιοι εργαζόμενοι αισθάνονται φόβο;
Όχι βεβαίως γιατί είναι δειλοί.
Όχι γιατί μέσα στον λαό η δειλία είναι έμφυτη κι αυτή η τάση είναι κυρίαρχη. Πάνω απ' όλα γιατί ένα σημαντικό μέρος των αγωνιζόμενων, των εργατών και του εργαζόμενου λαού δεν έχει πιστέψει όχι μόνο στη δύναμή του, αλλά ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, ότι υπάρχει άλλος δρόμος που οδηγεί στη δική του, την εργατική, τη λαϊκή εξουσία.
Τότε φοβάται ο λαός. Κι αυτό όμως σε κάποια στιγμή θα το ξεπεράσει.
Εμείς υποστηρίζουμε τους αγώνες που γίνονται.
Κατανοούμε αν θέλετε τις δυσκολίες των εργαζομένων να ξεπεράσουν αυτούς τους φόβους, δεν τους κάνουμε κριτική αφ' υψηλού.
Εμπιστευόμαστε γενικά τον λαό, όμως πάνω απ' όλα, εμπιστευόμαστε και τη δική μας εμπειρία που είναι πολύτιμη εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ας πούμε ένα παράδειγμα: Ο λαός φοβάται ότι δεν μπορεί η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός να ζήσει σε ευημερία έξω απ' την ΕΕ.
Αυτό βεβαίως το έχει πιστέψει, γιατί δεν υπάρχει κόμμα, πλην του ΚΚΕ, που χρόνια τώρα δεν προσπαθεί να τον πείσει για κάτι το διαφορετικό.
Εξηγείται λοιπόν αυτός ο φόβος και ο δισταγμός.
Ε, αυτός ο φόβος δεν θα μπορέσει να του αποδείξει ότι μπορεί να νικήσει, ότι μπορεί ακόμα και σε δύσκολες συνθήκες και σε αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων να έχει έστω και κάποια, μικρή, προσωρινή επιτυχία.
Π.χ. Ο λαός φοβάται ότι αν δεν πληρώσει τους φόρους τότε θα του κάνουν κατάσχεση στα σπίτια.
Βεβαίως και αυτή η πρόθεση και η διάθεση υπάρχει, κι εμείς λέμε αν 3 εκατομμύρια οικογένειες δεν πληρώσουν αυτή τη βαριά, την άδικη, την ασήκωτη φορολογία, δεν πληρώσουν όχι από πείσμα, αλλά γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν, γιατί κι αυτοί που θα μπορέσουν να πληρώσουν θα δουν το πιάτο των παιδιών τους άδειο, τι θα κάνει τότε η κυβέρνηση;
Θα κατασχέσει 3 εκατομμύρια σπίτια;
Θα αφήσει 3 εκατομμύρια οικογένειες στο δρόμο;
Άρα αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι η μαζικότητα των αγώνων, η μαχητικότητα και ταυτόχρονα η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης, φιλολαϊκός, εργατικός, λαϊκός, αυτά όλα θα μπορέσουν να τον κάνουν να αντέχει στις όποιες προσωρινές δυσκολίες συναντάει.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, αυτή που ζούμε, η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία, το μόνο που μπορεί να εξασφαλίσει είναι να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος πχ είπε, αλλά και όλα τα κόμματα λένε, ακούσαμε και τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι η δημοκρατική διαδικασία είναι οι εκλογές.
Αναμφισβήτητα και εμάς μας ενδιαφέρουν οι εκλογές και μας ενδιαφέρει αν θέλετε και το ΚΚΕ να αποτυπώνεται όσο γίνεται πιο ισχυρό.
Αυτή όμως η δημοκρατία είναι δική τους.
Γιατί το μόνο που επιτρέπουν είναι να ανεβάζεις κόμματα που βγάζουν απ' τη μέση προηγούμενα, αλλάζουν πρωθυπουργούς, αλλάζουν υπουργούς, αλλά δεν ανατρέπεται αυτή η πολιτική.
Αυτό το συμπέρασμα πρέπει επίσης να καταλάβει ο λαός.
Για δείτε, τι έλεγε το ΚΚΕ, όταν ξέσπασε η λεγόμενη αραβική Άνοιξη;
Έτσι θέλουμε λοιπόν να πάμε κι εμείς στην Ελλάδα τώρα;
Ύστερα από τόση εμπειρία που έχουμε;
Να φύγει ο Μουμπάρακ και να έρθει ο Μόρσι;
Να γεμίζει ο τόπος συλλαλητήρια και νεκρούς; Και δεν έχει σημασία - ειλικρινά το λέμε - από ποια πλευρά είναι οι νεκροί.
Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις διαιρούν τους λαούς, πότε με βάση τη θρησκεία, πότε τον έναν κλάδο σε σύγκριση με τον άλλο.
Όχι, τέτοια Άνοιξη στην Ελλάδα δεν υπόσχεται κανένα κόμμα.
Εμείς απορρίπτουμε και το λέμε καθαρά, δεν θέλουμε να τιμωρήσουμε τη Μέρκελ πηγαίνοντας στο πλευρό του Ομπάμα ή αντίθετα.
Όποιος λοιπόν πιστεύει ότι αρκεί να αλλάξει μια κυβέρνηση και να συνεχίζεται η ίδια πολιτική, ο μονόδρομος της ΕΕ και τα μονοπώλια να αποφασίζουν που θα κάνουν επενδύσεις και πόσο φτηνή και χειραγωγήσιμη θα είναι η εργατική δύναμη, αυτοί να ξέρουν καλά ότι δεν θα καταφέρουν να νικήσουν.
Τότε αγώνες μπορεί να υπάρξουν, μαχητικότητα μπορεί να υπάρξει, αλλά οι αγώνες αυτοί θα καταλήγουν σε άτακτη υποχώρηση, σε ήττα.
Και δεν θα φταίνε οι αγώνες, αλλά θα φταίνε οι συγκεκριμένοι αγώνες, οι συγκεκριμένες αυταπάτες που καλλιεργούνται βεβαίως, δεν γεννιούνται αυθόρμητα μέσα στον λαό, αλλά που θεωρούμε ότι σήμερα ο λαός έχει πολύ περισσότερη πείρα να αντιμετωπίσει αυτά τα ζητήματα.
Αν δεν πιστεύεις στην εργατική λαϊκή εξουσία τότε δεν μπορείς να ξεπεράσεις τον φόβο, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι θα νικήσεις.
Όποιος βλέπει πχ το μνημόνιο και δεν βλέπει τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, είναι καταδικασμένος να αποτύχει όσο καλή θέληση και προαίρεση να έχει, όσο μαχητικός και να είναι στον απεργιακό αγώνα.
Όσες πλατείες αγανακτισμένων και να γεμίσουν.
Όση οργή και να εκτοξεύσει κατά της μιας ή της άλλης κυβέρνησης.
Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Όποιος πιστεύει ότι τα μέτρα που πάρθηκαν είναι προσωρινά και για όσο διαρκεί η κρίση, επίσης δεν θα μπορέσει να νικήσει.
Τα μέτρα που πάρθηκαν είναι προγραμματισμένα πριν την κρίση, βεβαίως στην Ελλάδα υπήρχαν σημαντικές αντιστάσεις, και όλο το πακέτο των μέτρων δεν μπόρεσε να περάσει τα προηγούμενα χρόνια, την περίοδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, έρχεται τώρα να περάσει αν είναι δυνατόν μέσα σε ένα μήνα, μέτρα που δεν πέρασαν σε προηγούμενα χρόνια.
Η καταιγίδα των μέτρων θα συνεχίσει και κυρίως τα μέτρα αυτά έρχονται για να μονιμοποιηθούν, και έρχονται για να αποδώσουν την περίοδο που θα επιχειρηθεί η ανάκαμψη.
Δηλαδή η κερδοφορία του κεφαλαίου. Λέμε καθαρά στον λαό , οι κρατούντες, η τρικομματική κυβέρνηση και τώρα είδα και τον κ. Τσίπρα γύρισε πιο καθησυχασμένος, θεωρούν ότι μπορεί να αποφευχθεί η χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας.
Άλλωστε, το διαβεβαίωσε και το ΔΝΤ.
Μάλιστα, εμείς λέμε, ναι, η ελληνική καπιταλιστική οικονομία μπορεί να μην φτάσει στο απόγειο της χρεοκοπίας, ενδεχομένως να μην μπει σε πιο βαθιά χρεοκοπία, αυτό όμως που μπορούμε να πούμε ότι ο λαός θα βγει χρεοκοπημένος.
Αυτό είναι σίγουρο.
Γιατί λοιπόν ενδιαφερόμαστε;
Για την αναζωογόνηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης ή για να μην χρεοκοπήσει παραπέρα ο λαός;
Μάλιστα, σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερες αποδείξεις στους εργαζόμενους για να καταλάβουν ότι, δεν αρκεί να ρίχνεις μια κυβέρνηση και να φέρνεις μια άλλη.
Αν δεν ανατρέψεις αυτούς που έχουν τα κλειδιά και την εξουσία στην οικονομία. Αυτό πρέπει να καταλάβουν πάρα πολύ καλά.
Γιατί τέτοιες αλλαγές θαυμάσια μπορεί να έχεις.
Θα σας πάω κανά χρόνο πίσω, όταν γίνονταν συζήτηση να γίνει εξεταστική επιτροπή για το πως πάτησε το πόδι του το ΔΝΤ στην Ελλάδα, για το αν ήταν απαραίτητο να έχουμε τριπλέτα, ΕΕ, ΕΚΤ και ΔΝΤ.
Σήμερα ακούμε κάτι άλλο απ' τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ότι το ΔΝΤ δε ζήτησε και τόσα πολλά, το ΔΝΤ έχει και όπλα θετικά για την Ελλάδα, έχει πχ το κούρεμα κι εμείς βάζουμε μια παρένθεση, νέα και χειρότερα μνημόνια, μόνο έτσι θα γίνει το νέο κούρεμα, και τώρα λοιπόν συζητάμε γιατί δεν ακολουθήθηκε η συνταγή του ΔΝΤ αλλά ακολουθήθηκε η συνταγή της κ. Μέρκελ, δηλαδή της ΕΕ.
Επομένως ο λαός δεν έχει μόνο να αντιμετωπίσει το εμπόδιο της τρικομματικής κυβέρνησης, που βεβαίως πρέπει να το ανατρέψει.
Καμία αντίρρηση.
Καμία διαφορετική γνώμη.
Πρέπει να είναι σε θέση, μαζί με αυτό το εμπόδιο, να ανατρέψει και κάθε εμπόδιο είτε λέγεται ΣΥΡΙΖΑ είτε λέγεται κεντροαριστερά με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ είτε κεντροδεξιά με κορμό τη ΝΔ.
Πρέπει να ανατρέψει όσο γίνεται και ταυτόχρονα όλα εκείνα τα εμπόδια τα οποία θα του δώσουν τη δυνατότητα να μην διαδεχτεί την ελπίδα ένας νέος γύρος μεγάλης απογοήτευσης.
Και το θέμα δεν είναι η ψυχολογική πλευρά της απογοήτευσης, το θέμα είναι ο χαμένος χρόνος.
Το ΚΚΕ στηρίζει όλους εκείνους τους αγώνες που έχουν στοιχεία ριζοσπαστικών αιτημάτων, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε σε όλα μαζί τους και εκείνους τους αγώνες που θέτουν επί τάπητος τη ριζική πολιτική αλλαγή.
Υποστηρίζουμε τους αγωνιζόμενους στο χώρο των μαζικών μέσων μεταφοράς, υποστηρίζουμε την αγροτιά που σήμερα βρίσκεται στους αγώνες και να θυμίσουμε το εξής: Περηφανεύονται ότι έχουν εξασφαλίσει επιδοτήσεις, 2,5 δις στην αγροτιά μέχρι βεβαίως οι επιδοτήσεις να καταργηθούν.
Το 1 δις τους το πήρε το τρίτο μνημόνιο, το 1,5 δις τους το παίρνει η φορολογία και τώρα η κυβέρνηση λέει βεβαίως θα ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, δηλαδή ότι έχει απομείνει απ' τα 2,5 δις τα οποία είναι αποφασισμένα να δοθούν απ' την ΕΕ και μέχρι να δοθούν, κι άμα έρθει και το καινούργιο φορολογικό, δεν θα πάρουν τίποτα.
Και μόνο απ' αυτά τα τελευταία μέτρα η αγροτιά έχασε το 40% του εισοδήματός της κι όταν λέμε αγροτιά, για να το ξεκαθαρίσουμε, μιλάμε για τη φτωχή αγροτιά, για τη μεγάλη πλειοψηφία των μικροϊδιοκτητών.
Ένα άλλο που επίσης οι εργαζόμενοι πρέπει να έχουν υπόψη τους για να ξεπεράσουν αυταπάτες και φόβους, είναι το εξής: Πριν 15 - 20 χρόνια, το καπιταλιστικό σύστημα με τις κυβερνήσεις, είτε ΝΔ είτε ΠΑΣΟΚ, καθησύχαζε τους εργαζόμενους, τους χειραγωγούσε και εξαγόραζε ένα τμήμα τους στη βάση ενός μικρού υλικού συμφέροντος, στη βάση ορισμένων παροχών, που ερχόνταν πάντα ύστερα από μεγάλους αγώνες και όχι συγχρονισμένα, αυτό να το θυμούνται οι εργαζόμενοι, εκ των υστέρων και πάντα είχαν προσωρινό χαρακτήρα έστω κι αν δεν το ομολογούσαν οι κυβερνήσεις.
Σήμερα επειδή ό,τι είχε να δώσει το σύστημα, έδωσε, δεν μπορεί να κάνει ούτε αυτές τις παραχωρήσεις που έκανε, σήμερα το όπλο που έχει είναι ο νόμος και η τάξη, είναι η συκοφαντία και η συστηματική διαίρεση των εργαζομένων, ο ένας κλάδος εναντίον του άλλου, οι εργαζόμενοι εναντίον άλλων τμημάτων των εργαζομένων.
Είναι υποκριτές και πρέπει να πούμε ότι αυτή η υποκρισία περισσεύει στην προπαγάνδα, όταν απευθύνονται στους εργαζόμενους στο δημόσιο τομέα και τους λένε «τι θέλεις; Να παίρνεις 800, 900 και 1000 ευρώ και παραπάνω, όταν οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα παίρνουν 450 και 500 ευρώ»;
Και μόνο αυτή η προπαγάνδα αρκεί να ενώσει τους πάντες.
Από τον άνεργο που δεν έχει ούτε 1 ευρώ το μήνα, μέχρι εκείνον που έχει διατηρήσει ένα μισθό πάνω από 1000, 1200, 1300 ευρώ.
Γιατί ηρωοποιώντας, στην ουσία κοροϊδεύουν, τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα προαναγγέλουν: Ότι όταν θα γίνει ανάκαμψη, η τάση θα είναι οι μισθοί να πέσουν στα 450 ευρώ και οι συντάξεις ακόμα πιο κάτω.
Επομένως, τώρα πρέπει να υπάρχει ενιαίος εργατοϋπαλληλικός αγώνας, ενιαίος αγώνας της εργατικής τάξης ανεξαρτήτως του ύψους της αμοιβής, άλλωστε οι αμοιβές τώρα δεν έχουν και μεγάλες διαφορές μεταξύ τους.
Απ' αυτή την άποψη το ΚΚΕ δίνει τη μάχη παντού όπου οι εργαζόμενοι αγωνίζονται προσπαθώντας να πείσουμε, προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι η λαϊκή συμμαχία των δυνάμεων που έχουν συμφέρον να αντιπαλέψουν την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τη μονοπωλιακή ιδιοκτησία, αυτές οι δυνάμεις πρέπει να αντεπιτεθούν και να σαρώσουν κυριολεκτικά και τους οπαδούς «του νόμου και της τάξης» και τους οπαδούς εκείνων που, τους οπαδούς εννοώ με τους πρωτεργάτες βέβαια, που υπόσχονται μια Άνοιξη στην Ελλάδα με τη βούλα της αμερικάνικης πολιτικής του κ. Ομπάμα, του ΔΝΤ και του προσφάτως καλού κ. Τόμσεν».
Η συζήτηση με τους δημοσιογράφους:
Δημοσιογράφος: Επειδή είναι κοντά η Άνοιξη και βλέπουμε και πολλές δημοσκοπήσεις το τελευταίο διάστημα, θεωρείτε ότι είναι και κοντά εκλογές;
«Δεν μπορώ να γίνω μάντης. Εγώ σας λέω πέφτει αύριο η κυβέρνηση και γίνονται εκλογές και λοιπόν; Αυτοί που ήταν να σκίσουν τα Μνημόνια και τις Συνθήκες, αποφάσισαν ότι αυτό δεν ταιριάζει, θα διαπραγματευτούν. Τι έχει να κερδίσει ο λαός δηλαδή, περιμένοντας μόνο την εκλογική διαδικασία;
Όσο γίνεται πιο γρήγορα ανασυγκρότηση - ανασύνταξη του κινήματος, ξεπέρασμα του φόβου. Αυτό χρειάζεται τώρα.
Πριν απ' όλα για να καταρρίψουμε τα Μνημόνια και τις Συνθήκες και να τα σκίσουμε πρέπει να σκίσουμε τα χαρτιά της επιστράτευσης, πρέπει να σκίσουμε τα χαρτιά της εφορίας -το λέω και μεταφορικά και κυριολεκτικά- πρέπει να σκίσουμε τα χαρτιά για το χαράτσι. Βεβαίως αυτά δεν θα μας δώσουν φαί, δεν θα φέρουν δουλειά, αλλά ανοίγουν το δρόμο. Και βεβαίως η κάλπη να δείξει ότι το λαό δεν μπορούν να τον κοροϊδέψουν εύκολα.
Λοιπόν, αν δεν σκίσουμε τα χαρτιά της επιστράτευσης, τα μνημόνια θα τα έχουμε για πάρα πολλά χρόνια ακόμα».
Δημοσιογράφος: Ο υπουργός Δημόσιας Τάξης είπε εμμέσως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινείται εκτός νομιμότητας. Εκτιμάτε ότι αυτή η κυβερνητική απειλή ακουμπά και το ΚΚΕ;
«Όχι δεν μας ακουμπά εμάς, με την έννοια ότι δεν είμαστε δορυφόρος του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά, είναι παιχνίδι μεταξύ τους, να το πούμε καθαρά. Η κυβέρνηση συγκεντρώνει τα πυρά της στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί ξέρει ότι η δημοκρατία των εκλογών μπορεί να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, στην πραγματικότητα όμως η κυβέρνηση με το «νόμο και τάξη» φοβάται τη δημοκρατία των απεργών.
Η κυβέρνηση όπως και η ΕΕ, ο κ. Σόιμπλε, η κα Λαγκάρντ, ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι έχουν περιθώρια να ασκήσουν πίεση πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ ούτως ώστε να εγκαταλείψει τα κηρύγματα, γιατί αν θέλετε φοβόνται και τα κηρύγματα. Αυτό που φοβάται πάντως η κυβέρνηση είναι το εργατικό, το λαϊκό κίνημα. Πάνω απ' όλα αυτό φοβάται.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ τους δεν είναι ένα καινούργιο φαινόμενο. Τα έχουμε ζήσει και με το ΠΑΣΟΚ, πότε το ΠΑΣΟΚ ήταν η 17Ν... Είναι ένα παιχνίδι μεταξύ τους, γιατί βεβαίως και η ΝΔ δεν έχει καμία όρεξη να παραδώσει την κυβέρνηση στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι ένας ανταγωνισμός ο οποίος δεν αφορά το λαό».
Δημοσιογράφος: Κα Παπαρήγα φαίνεται ότι υπάρχει μια ζύμωση στο χώρο της κεντροαριστεράς καταρχήν, με στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν πάρει αποστάσεις, στον άξονα πιθανόν κάποιων συμμαχιών στο προσεχές διάστημα. Βλέπετε να προκύπτουν νέοι πολιτικοί συσχετισμοί; Με δεδομένο ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται να αποκτήσει αυτές τις απαραίτητες συμμαχίες που θα χρειαζόταν για να γίνει κυβέρνηση.
Και επίσης θα ήθελα να ρωτήσω αν υπάρχουν αντίστοιχες ζυμώσεις και πέρα από τον χώρο της κεντροαριστεράς και στη αριστερά;
«Νομίζω πριν από τις πολιτικές ηγεσίες και από τα στελέχη των κομμάτων ή αυτά που εγκατέλειψαν τα κόμματά τους για να φτιάξουν κάποια άλλα, ο πιο σοβαρός προβληματισμός βρίσκεται στους κόλπους των οικονομικών επιτελείων, στους κόλπους της αστικής τάξης. Μην κοιτάτε που δεν βγάζουν ένα δελτίο Τύπου την ημέρα. Η σοβαρή αρθρογραφία, που διαβάζουμε σε αρκετές εφημερίδες, ακόμα και στις σομόν σελίδες, δείχνει ότι τους απασχολεί πάρα πολύ ότι τα παραδοσιακά κόμματά τους, αλλά και ενδεχομένως και κάποια κόμματα που εμφανίζονται σαν καινούργια δεν μπορούν να πείσουν το λαό ότι έχουν φιλολαϊκή πολιτική.
Διεργασίες για δημιουργία ενός καινούργιου -ας πούμε- πολιτικού συστήματος ή σχηματισμό νέων κομμάτων, υπάρχουν. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει από μόνο του αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων. Αντίθετα αν ο λαός δεν συνειδητοποιήσει ότι αυτές οι εξελίξεις γίνονται ακριβώς για να τον βάλουν στη γωνία, τότε πραγματικά αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα θα μπορέσει να αποκτήσει ένα καινούργιο προσωπείο και να κερδίσει χρόνο. Τουλάχιστον οι πιο έμπειρες, ριζοσπαστικές, εργατικές, λαϊκές δυνάμεις δεν πρέπει να παρασυρθούν σε μια τέτοια εξέλιξη.
Και με συγχωρείτε, παρότι εμάς δεν μας αρέσει να μιλάμε για ονόματα, δηλαδή τι εκσυγχρονισμό φέρνει ο κ. Λοβέρδος, ο κ. Μόσιαλος ή ο κ. Μαρκόπουλος; Τον ίδιο εκσυγχρονισμό που έφερε ο κ. Καμμένος, ο κ. Καρατζαφέρης, γιατί δόξα τω Θεώ, που λέμε, από καινούργια κόμματα και από καινούργιους αρχηγούς έχουμε χορτάσει. Δεν είμαστε στην περίοδο εκείνη που η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είχαν το 90%. Πάρτε μέσα στο κοινοβούλιο, το 70% του κοινοβουλίου είναι ανανεωμένο, υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή;
Επομένως αν είναι κάτι που μπορεί να σηματοδοτήσει την ουσιαστική αλλαγή είναι οι εργαζόμενοι να συνειδητοποιήσουν ότι η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή όλων των συμφωνιών και βεβαίως αποδέσμευση χωρίς μονομερή διαγραφή δε νοείται, η κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, του πλούτου της χώρας, αυτό σημαίνει ανανέωση για την κοινωνία. Όλα τα άλλα θα οδηγήσουν τον ελληνικό λαό πραγματικά σε ένα μακρόχρονο διάστημα να ζει με συνθήκες απερίγραπτης σχετικής και απόλυτης φτώχειας.
Συν και να μην τον υποτιμήσουμε αυτό -δεν το έβαλα εισαγωγικά- έχουν βγει μεγάλα μαχαίρια, το βλέπετε. Μεγάλα μαχαίρια, επιχειρηματικοί όμιλοι, εγχώριοι και ξένοι για το ποιος θα αρπάξει τα φιλέτα, τη ΔΕΠΑ, τη ΔΕΣΦΑ, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και άλλα φιλέτα. Και βλέπετε εδώ ότι οι αντιθέσεις είναι πάρα πολύ οξυμμένες μεταξύ τους: «Μην δώσεις Σαμαρά στον Πούτιν τη ΔΕΠΑ και τη ΔΕΣΦΑ, δώστη στον Αμερικάνο», οι άλλοι λένε «μην τη δώσεις στον Αμερικάνο ή τον Γερμανό, δώστα στους Ρώσους και στους Κινέζους». Ο λαός μπορεί αυτή τη στιγμή να είναι θεατής σε αυτή τη διαμάχη; Ούτε στους μεν ούτε στους δε, λαϊκή περιουσία».