Το ρεμπέτικο και η ισοπεδωτική - τουριστική αντίληψη

 Το ρεμπέτικο ως  ξεκάθαρα λαϊκό-ταξικό τραγούδι,προέρχεται απο τα γεννοφάσκια της εργατικής ταξης και την διαπερνά σε όλο της το φάσμα. 

Ξεκίνησε εκφράζοντας έναν πληθυσμό που βίαια αναγκάστηκε να αστικοποιηθεί,κατά τη διάρκεια μετατροπής της ελληνικής κοινωνίας από αγροτική σε αστική...
Ο ολοένα αυξανόμενος όγκος της εσωτερικής μετανάστευσης,μαζί με τους πρόσφυγες συναποτελούσαν ενα πληθυσμό που βίαια αστικοποιήθηκε κατά την εποχή του μεσοπολέμου και άγγιζε πάνω από το 60% του συνολικού πληθυσμού της χωρας
Χιλιάδες άνθρωποι άνεργοι, περιπτωσιακά εργαζόμενοι, μικροαπατεώνες, αρκετοί μορφωμένοι... συγκεντρώθηκαν σε παράγκες και σε πρόχειρα καταλύματα στα περίχωρα Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης κλπ. και αισθάνθηκαν την ανάγκη...Με το ρεμπέτικο να εκφράσουν τό νέο τρόπο ζωής τους, τις ανησυχίες τους, ακόμα και την απέχθειά τους προς ένα κράτος που το ένιωθαν εχθρικό.

Σαφώς και πολλά τραγούδια είχαν θεματολογία και εξυμνούσαν την πρέζα,αλλά πρέπει να συνυπολογίσουμε τον ιστορικό παράγοντα και ποιοι διαμόρφωναν αυτή την αντίληψη...Αποφεύγοντας την ισοπεδωτική - τουριστική αντίληψη: λαϊκός δημιουργός=ρεμπέτης = περιθώριο = υπόκοσμος...
Στην Παράδοση της Μικράς Ασίας υπήρχε έντονο το στοιχείο του χασίς,οι εστουδιαντίνες όταν ήρθαν και σκόρπισαν ως αυτοτελείς μουσικοί,το είχαν στην ιδιοσυγκρασία τους.
Αυτό βόλευε το τότε καθεστώς που ήταν επιλογή του να ποτίσει με ναρκωτικά τον λαό που βασανίζονταν...
Σκεφτείτε ότι η αστυνομία κυνηγούσε τα μπουζούκια και τα ναρκωτικά τα άφηνε να γυροφέρνουν ανενόχλητα...
Οι ρεμπέτες περιέγραφαν μια κατάσταση που βίωναν και αυτό αντιμετωπίστηκε για συγκεκριμένους λόγους,σαν μουσική έκφραση των ανθρώπων του περιθωρίου...
Αν όμως προσυπογράψουμε αυτό,ως παραδοχή,πέφτουμε στην παγίδα ότι ο μισός και βάλε πληθυσμός της Ελλάδας του μεσοπολέμου - που ζούσε κάτω από αυτές τις συνθήκες - ήταν "περιθωριακός" ή ανήκε στον "υπόκοσμο".
Βέβαια δεν παρέμεινε περιθωριακό στην κατανάλωσή του, αφού επικράτησε (και αυτό για συγκεκριμένους λόγους).

Δεν ήσαν βέβαια όλα τα ρεμπέτικα,αποτέλεσμα συνειδητοποιημένης άποψης - με καθαρά ταξικό περιεχόμενο...Αλλά «...χωρίς τον μπαγλαμά και το ασηχτήρ τού μπουζουκιού, χωρίς τον χασικλίδικο καημό της μάγισσας και τον χορό μιας αλεξανδριανής φελλάχας, θα 'χαμε γίνει πρόβατα έτοιμα για σφαγή, στο όνομα τού Πατρός, παντός υιού και κάθε μορφής έθνους» είχε πει ο Μάνος Χατζηδάκης...

Ούζο Kaitatzis..με την εμπειρία και τη γνώση της απόσταξης