Ο γλύπτης Κώστας Πολυχρονόπουλος γεννήθηκε το 1931 και έφυγε από τη ζωή το 1975 στην Αθήνα.
Το 1956 αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας.
Από το 1959 περνά μεγάλα χρονικά διαστήματα στο Παρίσι και παρακολουθεί μαθήματα στην Ecole Spιciale d'Architecture και στην Ecoledes Mιtiers d'Art, συμπληρώνοντας τις γνώσεις του σε αρχιτεκτονικά και τεχνικά θέματα.
1965:Καλλιτέχνης υπεύθυνος, παρουσιάζει για πρώτη φορά τη δουλειά του το 1965. Συμμετέχει στην 8η Πανελλήνια Έκθεση στην Αθήνα και άλλες ομαδικές εκθέσεις.
1966:Στην έκθεση αποφοίτων της ΑΣΚΤ Αθήνας, βραβεύεται η δουλειά του τρία γλυπτά που εκθέτει: «Δημιουργία», «Κορμός» και «Χωρίς τίτλο». Έχει ήδη αρχίσει μαζί με τη Μάρι που τον συντροφεύει από το 1955, κτίζει το εργαστήριό του «Σκιρώνειο», σχεδιασμένο από τον ίδιο, στο 50ο χλμ. της Παλαιάς Εθνικής Οδού Αθηνών - Κορίνθου, πάνω στη θάλασσα, στην τοποθεσία «Σκιρωνίδες Πέτρες», γνωστή μ' αυτή την ονομασία από την αρχαιότητα.
1967:Την άνοιξη, ενώ ετοιμάζει τα έργα του για την Bienal de Sao Paulo, αιφνιδιάζεται από την επιβολή της δικτατορίας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Με βαριά καρδιά συμμετέχει σ' αυτή τη διεθνή έκθεση με έργα, «Δημιουργία» και «Σκιρώνειο Πνεύμα». Την ίδια χρονιά παίρνει μέρος στην 9η Πανελλήνια Έκθεση στο Ζάππειο.
1968:Πικραμένοι από τις εξελίξεις στην πατρίδα τους ο Κώστας και η Μάρι Πολυχρονοπούλου, τα χρόνια που ακολουθούν, άλλοτε απομονώνονται στο Σκιρώνειο μετατοπίζοντας βράχους, κτίζοντας τοίχους και πλακόστρωτα και άλλοτε καταφεύγουν σε ταξίδια αναζήτησης. Στη Βοστώνη και στο Τορόντο, το φθινόπωρο, τους φιλοξενούν τα αδέλφια του Κώστα. Γυρίζουν στην Ευρώπη όπου το περιβάλλον τους είναι πιο οικείο.
1969:Η πρώτη ατομική έκθεση του Κώστα στη Νέα Γκάλλερι της Αθήνας είναι και η πρώτη του δημόσια κραυγή ενάντια στη δικτατορία: «Επιτύμβιο», «Εκτέλεση», «Σύμβολα», «Αναμονή»...
Έργα αυτής της περιόδου παρουσιάζονται και στην 10η Πανελλήνια Έκθεση στο Ζάππειο.
1970:Στις αρχές του '70 η ατομική του έκθεση μεταφέρεται στο Ινστιτούτο Goethe στη Θεσσαλονίκη. Το κοινό και ο δημοσιογραφικός κόσμος της πόλης αγκαλιάζουν με θέρμη το έργο. Ο καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης Χρύσανθος Χρήστου γνωρίζει τον καλλιτέχνη και από τότε τον τιμά με το ενδιαφέρον του και τη στοργή του. Όταν το χειμώνα του 1970 ο Κώστας στήνει δεύτερο εργαστήριο στο Μιλάνο μαζί με τη Μάρι, έχει τη δυνατότητα να ξεφύγει από τον κλοιό της στέρησης της πνευματικής ελευθερίας που έντονα και άμεσα βιώνει ο κοινωνικός και πνευματικός χώρος της Ελλάδας. Την ίδια χρονιά συμμετέχει στη 10η Biennale της Αλεξάνδρειας στην Αίγυπτο.
1971:Από το 1971 έως το 1974 συμμετέχει στην VII, VIII, IX και X, Υπαίθρια Διεθνή Έκθεση Γλυπτικής Μουσείο Pagani Legnano, Varese.
1972:Στην ατομική του έκθεση στην Ansdell Gallery του Λονδίνου, ο γνωστός κριτικός τέχνης Denis Bowen γράφει στο περιοδικό Arts Review: «...Ο Πολυχρονόπουλος προβάλλει ένα συμμετρικό σύνολο εικόνων το οποίο στη ζωγραφική του και στις μεταξοτυπίες του εμφανίζεται μέσα σε ένα καλειδοσκόπιο λαμπερών χρωμάτων, που σκιαγραφούν ανθρώπινες φιγούρες με παρόμοιο τρόπο όπως αυτόν της χρωματικής ανάλυσης μιας κινηματογραφικής μελέτης για την κίνηση...
...Η εντύπωση από τη δουλειά του δρα ως καταλύτης για τις αισθήσεις μας. Τα σύμβολα μάλλον, παρά οι στυλιζαρισμένες ερμηνείες συνδέουν τις τρεις τέχνες, την ζωγραφική, τη γλυπτική και τη χαρακτική...»
1973:Ατομικές του εκθέσεις γίνονται: τον Φεβρουάριο στη Galleria Pagani, Μιλάνο, τον Απρίλιο στην Galleria "Il Pozzo", Pinerolo Τορίνο, τον Οκτώβριο στο πνευματικό, καλλιτεχνικό κέντρο «Ώρα» Αθήνα. Καλεσμένος του γνωστού Iταλού κριτικού τέχνης Mario De Micheli λαβαίνει μέρος στην VII Διεθνή Biennale Γλυπτικής και Μαρμάρου Cittu di Carrara με το έργο του «Διόνυσος Δεσμώτης» από πεντελικό μάρμαρο και τα «Σύμβολα», έργο του 1969 αφιερωμένο στον συμμαθητή και φίλο του Γεράσιμο Σκλάβο, που η ζωή του πήρε τέλος όταν τα χέρια του κάηκαν δουλεύοντας το μάρμαρο.
Το 1973 ο Πολυχρονόπουλος είναι πλέον γνωστός στο Μιλάνο, θεωρείται ένας από τους πιο αντιπροσωπευτικούς Έλληνες γλύπτες της γενιάς του.Έχει ήδη μπει στον τελευταίο κύκλο του έργου του. Αυτή την εποχή δηλώνει με ακόμη μεγαλύτερη έμφαση το πιστεύω του στη σταθερή αντίσταση του πνεύματος ενάντια στον περιορισμό της ελευθερίας.
1974:Τον Ιανουάριο, εκθέτει στη Galleria "L' Agrifoglio" του Μιλάνου τα πρόσφατα σχέδια του 1973. Η χρονιά του 1973 έχει τελειώσει με το αποκορύφωμα της πάλης του πνεύματος ενάντια στη δικτατορία μέσα από τη θυσία των νέων στο Πολυτεχνείο. Τα περισσότερα σχέδια έχουν γίνει μετά την τραγική νύχτα της εξέγερσης της 16ης Νοεμβρίου: «Νύχτα 16 προς 17 Νοεμβρίου», «Δακρυφόροι», «Το Τίμημα στην Κάθαρση», «Καταδίκη» κ.α.
Τον Μάρτιο γίνεται ατομική του έκθεση στη Galleria Pagani Legnano, Varese.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς συμμετέχει στο XXVI Salon de la Jeune Sculpture Παρίσι, Formes Humaines Μουσείο Rodin, Παρίσι και στο Διεθνές Festival Ζωγραφικής Cagnes/Mer.
Ο γνωστός ποιητής και κριτικός τέχνης Domenico Cara σημειώνει στο βιβλίο του «Strutture Grafiche e Segni» των εκδόσεων Laboratorio Delle Arti, Milano: «Η αίσθηση του οράματος της τέχνης του Πολυχρονόπουλου προσανατολίζεται ενεργά προς την έννοια της προέλευσης και της ίδιας της γένεσης του μυστηρίου.
Ευθυγραμμίζει τη χαρακτική και μαιευτική άποψη αυτού του μυστηρίου με μια μορφοποίηση κλασσικού τύπου, μια φανταστική και υπαινικτική συμμετοχή, που χαρακτηρίζει τη συγκινησιακή γλώσσα και την εικαστική εκδοχή, του να εκφράζεται κανείς μέσα στο πνεύμα και στην πυκνότητα μιας φαντασματικής οντότητας. Ο αντικειμενικός ρυθμός είναι το μέτρο της φυσικής ανάτασης των μορφών που είναι άρρηκτα δεμένες με το ίδιο τους το μεσογειακό (και σεληνιακό) περιεχόμενο αισθησιακό και οικείο, καλλιτεχνικό και ερωτη ματικό...»
Η τραγωδία της Κύπρου βρίσκει τον Κώστα στο Σκιρώνειο. Η «Αισχύλια μορφή» μαρτυράει το δέος και την οδύνη του - απόγνωση, προσευχή, δέηση...
1975:Αρχές Μαρτίου ο Δήμος του Μιλάνου τιμά τον Πολυχρονόπουλο με αναδρομική έκθεση των έργων του της περιόδου 1970 -1974 με τίτλο" Grecia 7 anni di dittatura - 7 anni di condanna" (Ελλάδα 7 χρόνια δικτατορίας - 7 χρόνια καταδίκης), στο Πνευματικό Κέντρο της 15ης Ζώνης, της πόλης. Είναι η πρώτη έκθεση του καλλιτέχνη που γίνεται στο Μιλάνο μετά την πτώση της δικτατορίας.
Στα εγκαίνια παρευρίσκονται πολλές προσωπικότητες της πόλης. Ομιλητές, Ιταλοί και Έλληνες, χαιρετίζουν την αντιδικτατορική του στάση. Ο ιστορικός, κριτικός τέχνης Giorgio Seveso, στο χαιρετισμό του αναφέρει μεταξύ άλλων: «...Μέσα του ο άνθρωπος, «το να είσαι άνθρωπος», είναι πάντα ένα μίγμα, μια βαθιά εμπλοκή ανάμεσα στο αρσενικό στοιχείο και το θηλυκό, είναι πάντα ένα μίγμα βαθύ ανάμεσα στο καλό και στο κακό, είναι πάντα ο καρπός μιας κατάστασης. Και εδώ είναι λοιπόν η κρίση του Κώστα ως καλλιτέχνη, του Κώστα ως ποιητή, ενός προσώπου που διηγείται με προσοχή και ευαισθησία στους άλλους τον κόσμο. Είναι εδώ που ο Κώστας, εγώ πιστεύω, βάζει τα χέρια του στον πυρήνα τον πιο αυθεντικό της δουλειάς του, εκείνον δηλαδή της έρευνας πάνω στον άνθρωπο ακριβώς, μιας αναζήτησης μπλεγμένης μέσα στον άνθρωπο, στις πολιτικές μεταπτώσεις της πατρίδας του, που ο Κώστας ακόμα και προσωπικά πλήρωσε τα πρόσφατα γεγονότα. Έπειτα, ο Κώστας έζησε με υπερβολικό πάθος τη στιγμή της απολύτρωσης...».
Στις αρχές του Μάη του 1975 o Πολυχρονόπουλος εκθέτει στο XXVII Salon de la Jeune Sculpture στο Espace Pierre Cardin στο Παρίσι το έργο του «Αυτοσυγκέντρωση» προσκαλεσμένος και πάλι από τον Denys Chevalier. Εκεί γνωρίζεται με τον ήδη καθιερωμένο στη Γαλλία γλύπτη Κώστα Ανδρέου. Μια θερμή φιλία δημιουργείται μεταξύ τους, ο Ανδρέου ανακαλύπτει τη δουλειά του Πολυχρονόπουλου και του προτείνει να εκθέσουν μαζί. Αυτή η έκθεση στο Παρίσι, θα πραγματοποιηθεί μετά το θάνατο του Πολυχρονόπουλου.
Στη συνέχεια, ο Κώστας κατεβαίνει στο Μιλάνο για να παραδώσει το κείμενο του καταλόγου της έκθεσης του Ιταλού ζωγράφου Bruno Tosi, που έχει οργανώσει ο ίδιος για το φθινόπωρο, στη γκαλερί Νέες Μορφές της Αθήνας. Στον πρόλογο γράφει: «Σήμερα ο άνθρωπος έπαψε να παίζει τον ουσιαστικό του ρόλο στο κοινωνικό σύνολο. Κινείται μέσα στο προκατασκευασμένο σύγχρονο χάος, από την αγωνία ως την εκμετάλλευση και από το ψέμα μέχρι τον μηδενισμό. Η ανθρώπινη αξία έπαψε να προσφέ ρεται σαν έκφραση γόνιμη. Ο άνθρωπος - εξάρτημα χρησιμοποιείται για να δίνει τα πάντα από τον εαυτό του, γεύεται το ελάχιστο, αυτό που του παραχωρείται. Κι άλλοτε δέχεται αυτή την εκμετάλλευση από άγνοια ή από ανάγκη επιβίωσης. Άλλοτε ζητάει να αμυνθεί. Συμβιβάζεται ή επανα στατεί.
Κι έρχονται καιροί που οι συμβιβαζόμενοι με τους αρνητές του προκαθορισμένου σμίγουν στην ιδέα της αναζήτησης για μια ολοκληρωμένη υλική και πνευματική δικαίωση.
Στην ασφυκτική αυτή προκατασκευασμένη κοινωνία, ο άνθρωπος του πνεύματος ζει πιο άμεσα την καταπίεση, αυτός ο δημιουργός, ο αιώνιος αγωνιστής της αλήθειας. Ο συνεχής διάλογος στο έργο του καλλιτέχνη, γεννημένη ανάγκη να προχωρήσει μέσα από το δικό του πρόβλημα και να διεισδύσει ως τα κατάβαθα του συνανθρώπου του, τον φέρνει στον προμαχώνα της πνευματικής επανάστασης για το δίκαιο...»
Γυρίζει στην Αθήνα και φεύγει αιφνίδια από τη ζωή στις 21 του Μάη 1975 ανήμερα στη γιορτή του, κτυπημένος από την επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών μετά την πτώση της, τη δικτατορία που είχε πολεμήσει με όλες του τις δυνάμεις. Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Νοέμβρη του 1973 και μετά την τραγική νύχτα του Πολυτεχνείου, ο Πολυχρονόπουλος έφυγε για το Μιλάνο για να ετοιμάσει την προγραμματισμένη έκθεση σχεδίων του τον Ιανουάριο του ´74 στην Galleria l' Agrifoglio.
Η ασφάλεια τον ζητούσε επίμονα στο σπίτι του στην Αθήνα.
Ο Πολυχρονόπουλος σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας δεν σταματούσε να καταφέρεται, όχι μόνο με τη δουλειά του αλλά και φραστικά εναντίον της χούντας. Αυτή τη φορά όμως ο πρόεδρος του ΕΟΤ και υφυπουργός Εμπορίου Μιχάλης Μπαλόπουλος θέλησε να του κλείσει το στόμα για όσα είχε καταμαρτυρήσει ο γλύπτης εναντίον του στο Ηράκλειο Κρήτης λίγες μέρες πριν, σε κύκλο γνωστών και φίλων για την οικονομική του διαπλοκή με επιχειρηματίες της εποχής.
Κατά την παραμονή του Κώστα στο Μιλάνο, αλλάζει πρόσωπο η χούντα και ο Μπαλόπουλος μπαίνει στη φυλακή. Με την πτώση της δικτατορίας και τη μεταπολίτευση το 1974, ο βαρυποινίτης πλέον, πραξικοπηματίας κάνει μήνυση για δυσφήμηση στον Κώστα Πολυχρονόπουλο μέσα από τις φυλακές.
Το πρωί της 21ης Μαΐου 1975 όταν ο κατήγορος Μπαλόπουλος μεταφέρεται με «κλούβα» στο Τριμελές Πλημελειοδικείο Αθηνών, στο Αρσάκειο, η δίκη αναβάλλεται γιατί δεν εμφανίστηκαν οι μάρτυρες κατηγορίας.
Ο Πολυχρονόπουλος, που έχει ήδη πιει ένα καφέ στο καφενείο των δικαστηρίων, όπως γινόταν συνήθως, μαζί με τον δικηγόρο του και τη Μάρι, αρχίζει να νοιώθει δυσφορία και πόνο, κατευθύνεται προς το σπίτι του που είναι πολύ κοντά, στην οδό Σόλωνος και μετά από περίπου μισή ώρα πεθαίνει με σπασμούς.
Ο θάνατός του παραμένει ένα μεγάλο ερωτηματικό.
Η Μάρι δεν θέλησε να γίνει νεκροψία σε μια εποχή που (κατά τη γνώμη της) «η Ελλάδα ακόμα χουντοκρατείτο» και το παρακράτος έκανε αισθητή την υπαρξή του.
Για τον αναπάντεχο θάνατο του γνωστού γλύπτη, το άλλο πρωί, Πέμπτη 22 Μαΐου, γράφουν οι εφημερίδες (πολλές σε πρωτοσέλιδο): Αθηναϊκή, Ακρόπολις, Απογευματινή, Αυγή, Το Βήμα, Η Βραδυνή, Ελεύθερος Κόσμος, Ελληνικός Βορράς, Εστία, Θεσσαλονίκη, Καθημερινή, Τα Νέα, Ριζοσπάστης, εφημερίδες της επαρχίας και σε συνέχεια ο Μεγαρικός Τύπος και περιοδικά όπως Επίκαιρα, Τεχνοδομικά...
Με την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, από τις αρχές του 1975, αποφασισμένος να συμβάλλει με μια σειρά εκδηλώσεων τέχνης στην επανασύνδεση της απελευθερωμένης χώρας του με τον ελεύθερο κόσμο, ο Κώστας είχε οργανώσει μαζί με τον Alberto Pivi και την Isabella Montuoro της Galleria L' Agrifoglio του Μιλάνου, έκθεση ζωγραφικής με τίτλο "arte nella dimensione d' oggi" (τέχνη στη διάσταση του σήμερα), με τη συμμετοχή συνεργατών της γκαλερί, 12 Ιταλών, 2 Ισπανών και από ελληνικής πλευράς του Κώστα και της Μάρι.
Η έκθεση εγκαινιάζεται από τους Ιταλούς φίλους του και τη Μάρι στις 20 Ιουνίου 1975 στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.
Τον Σεπτέμβριο ο δήμαρχος της Νίκαιας Κώστας Κατσαφάνας τιμώντας την αντιδικτατορική δράση του καλλιτέχνη, οργανώνει ατομική του έκθεση στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου. Τον ίδιο χειμώνα παρουσιάζει και την έκθεση με τίτλο "arte nella dimensione d' oggi" (τέχνη στη διάσταση του σήμερα), στο Πνευματικό Κέντρο πάντοτε, ενώ παράλληλη έκθεση γίνεται στη Galleria L' Agrifoglio του Μιλάνου.
1976:Τον Φεβρουάριο, η προγραμματισμένη έκθεση των Κώστα Ανδρέου, Αχιλλέα Απέργη, Κώστα Πολυχρονόπουλου γίνεται στο Espace Pierre Cardin, στο Παρίσι.
Μετά το τέλος της έκθεσης, η Μάρι θα φύγει ολομόναχη οδικώς, με τα έργα του Κώστα φορτωμένα στο αυτοκίνητο και σε ένα trailer, όπως στην αρχή του χειμώνα τα είχε φέρει από το Μιλάνο. Αυτή τη φορά προορισμός της είναι το Σκιρώνειο. Στο φόρτωμα των έργων στο Παρίσι τη βοήθησε ο γλύπτηςΑριστείδης Πατσόγλου. Ο Αριστείδης Πατσόγλου μαζί με τον Σταύρο Μπονάτσο και τον Κυριάκο Ρόκο είναι τρεις νέοι γλύπτες που είχαν πάρει μέρος τον προηγούμενο χρόνο στο XXVII Salon de la Jeune Sculpture. Εκεί ο Πολυχρονόπουλος είχε φωτογραφήσει τα έργα τους (το τελευταίο του φιλμ που βρέθηκε στη μηχανή) για να τους παρουσιάσει στις εφημερίδες της Αθήνας και την τηλεόραση, στην προσπάθειά του να προβάλλονται οι νέοι καλλιτέχνες της χώρας του, κάτι που εκείνου του είχαν στερήσει.
Ένας ξέφρενος ρυθμός για την προετοιμασία του Σκιρώνειου Μουσείου Πολυχρονόπουλου αρχίζει. Το μουσείο του Κώστα ανοίγει τις πόρτες του στις 21 Μαίου 1976. Το αρχιτεκτόνημα έχει σαν προορισμό να διαφυλάξει για πάντα το έργο του. Στον εξωτερικό χώρο είναι τοποθετημένα από τον ίδιο τα περισσότερα από τα μεγάλα του γλυπτά.
Το Σκιρώνειο εγκαινιάζεται από τη Μάρι Πολυχρονοπούλου ένα χρόνο ακριβώς μετά τον πρόωρο χαμό του συντρόφου της. Εγκαινιάζεται, τη χρονική στιγμή που η φυσική παρουσία του καλλιτέχνη μετουσιώνεται σε σύμβολο ζωής και σε μνήμη.
Σύμβολο δημιουργίας και συνεχούς αναζήτησης,
Σύμβολο της ανεξαρτησίας και της δύναμης του ανθρώπινου πνεύ ματος,
Σύμβολο της σημασίας της τέχνης σαν γλώσσας μετουσίωσης της φύσης σε ανθρώπινο έργο.
Ατέρμονη παρουσία και διαιώνιση της Τέχνης σαν Μνήμη της ανανέωσης του πνεύματος μέσα από την επαφή με την Φύση.
1978:Ατομική έκθεση του Κώστα Πολυχρονόπουλου οργανώνεται το Φεβρουάριο στο Kέντρο Tέχνης "Sarabuba" Villasanta Varese.
Στις 21 Μαίου, ημέρα της μάχης της Κρήτης (ΙΙ Παγκόσμιος Πόλεμος) και ακόμα μιας επετείου του χαμού του, ο Δήμαρχος Ηρακλείου εγκαινιάζει αναδρομική έκθεση του καλλιτέχνη στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου.
1979:Τον Αύγουστο πραγματοποιείται ατομική έκθεση του στο Δημαρχείο και το Ναυτικό Γυμνάσιο της Ιθάκης.
1985:Τον Μάιο στο πλαίσιο της 5ης Διεθνούς Biennale Γλυπτικής του Σκιρώνειου, στην Γκαλερί F της Αθήνας δίνεται η ευκαιρία στους: Pierre Restany, καταξιωμένο Γάλλο κριτικό τέχνης και τους διακεκριμένους Μανώλη Μαυρομάτη ιστορικό, καθηγητή της ιστορίας της τέχνης, Dan Haulica ιστορικό, πρόεδρο της AICA, Ryszard Stanislavsky διευθυντή του μουσείου μοντέρνας τέχνης του Lodz και άλλους κριτικούς και γνωστούς καλλιτέχνες που είχαν πάρει μέρος στο Συμπόσιο Ιστορικών και Κριτικών Τέχνης του Σκιρώνειου, να γνωρίσουν καλύτερα το έργο του Κώστα με μια σειρά φωτογραφιών που παρουσιάζονται μαζί με χαρακτικά και μικρά γλυπτά.
1990-1:Το Σεπτέμβριο του 1990 εγκαινιάζεται στο Σκιρώνειο και μένει όλο το χειμώνα ανοιχτή η έκθεσή του Κώστα με τίτλο «Άγνωστα Έργα» με σχέδια και μονοτυπίες των ετών 1958 έως 1966.
1992:Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων «music plus...» στην Ελληνοαμερικανική Ένωση, ο διακεκριμένος συνθέτης Θόδωρος Αντωνίου διευθύνει τα έργα τεσσάρων αξιόλογων νέων συνθετών και παρουσιάζει τα γλυπτά του Πολυχρονόπουλου, από τα οποία αυτοί έχουν εμπνευστεί, μετά από πρόταση του Θ. Αντωνίου.
Ο Ιάκωβος Δακουτρός αναφέρεται στο σύνολο του έργου του γλύπτη: « Το να κάνεις μουσική τη ζωή ενός ανθρώπου σαν τον Κώστα Πολυχρονόπουλο είναι προκλητικό και σε ανεβάζει σε άλλες σφαίρες γνώσης μέσα από το άγγιγμα της δουλειάς του και τη στάση ζωής που ανακαλύπτεις...»
Ο Σάββας Ζάννας διαλέγει το Επιτύμβιο: «...Το έργο του Κώστα σε μάρμαρο Επιτύμβιο είναι μια φυγή προς το άπειρο, είναι η ιδέα της παγκοσμιότητας.
Μόνο με τα κρουστά μπορούσα να εκφράσω αυτή την αίσθηση της παγκοσμιότητας, επίσης για πρώτη φορά έβαλα μαγνητοταινία...»
Ο Αλέξανδρος Καλογεράς για το Διόνυσο Δεσμώτη γράφει: «...Έτσι βλέπει το σημερινό άνθρωπο ο Κώστας Πολυχρονόπουλος: δέσμιο του προκατασκευασμένου σύγχρονου χάους, δέσμιο του κοινωνικού συνόλου, δέσμιο της έκπτωσης των αξιών, και ακόμη πιο πέρα δέσμιο της λογικής του, των αδυναμιών του, του ίδιου του του εαυτού, γενικά δέσμιο από κάθε τι που εναντιώνεται σ' ότι ενσαρκώνει ο Διόνυσος. Αυτό ακριβώς θέλησα να εκφράσω με τη μουσική μου: την αγωνία, το θρήνο, τον αναστεναγμό του οποιουδήποτε Διό νυσου Δεσμώτη που ζητά τη δικαίωσή του.»
Για το έργο του «Άιδου πύλας προσεννέπω» γράφει ο Μιχάλης Μεσσήνης: «...και λάτρης της αρχαίας Ελλάδας, καθώς είμαι, διάλεξα τρία έργα του που αναφέ ρονται σ' αυτήν: «Τραγωδός» «Αισχύλια Μορφή» «Διόνυσος Δεσμώτης»...
...Τα έργα του Πολυχρονόπουλου θα μείνουν στη μνήμημου για πάντα.
Είναι ο γλύπτης που με άγγιξε από την πρώτη στιγμή...»
2008:Εκδίδεται η μονογραφία του με ολοκληρωμένη μελέτη πάνω στο έργο και τη ζωή του Κώστα Πολυχρονόπουλου. Αναδρομικές εκθέσεις του θα γίνουν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και αλλού.