ΟΙ ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΜΕΝΟΙ ΜΥΘΟΙ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ
(πατριωτισμός- οικονομικό θαύμα)
ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΣ (Χρυσή Αυγή και όχι μόνον)
Οι σύγχρονοι νοσταλγοί της χούντας δεν είναι μόνο νοσταλγοί, αλλά και οι ωφελημένοι μιας εποχής όπως και οι φορείς του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού.
- Του ΣΩΤΗΡΗ ΣΙΩΚΟΥ
Ας θυμηθούμε: Τον Σεπτέμβριο του 1984 ο Μιχαλολιάκος διορίστηκε από τον έγκλειστο στον Κορυδαλλό τέως δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο στη θέση του αρχηγού της νεολαίας του κόμματός του, της ΕΠΕΝ (Εθνική Πολιτική Ένωσις). Την εποχή αυτή ήταν γνωστή η δράση του Μιχαλολιάκου, καθώς και το γεγονός ότι είχε ιδρύσει μια ναζιστική οργάνωση με περίπου 100 οπαδούς. Η προσωπική γνωριμία του Ν. Μιχαλολιάκου με τον Γ. Παπαδόπουλο συνέβη βέβαια την περίοδο που ο νέος εθνικοσοσιαλιστής ήταν κρατούμενος στις φυλακές Κορυδαλλού. Αλλά ας έλθω στο μείζον θέμα του πατριωτισμού των δικτατόρων το ΚΥΠΡΙΑΚΟ.
Ο Γ. Παπαδόπουλος δηλώνει απροκάλυπτα στον Σπ. Κυπριανού (μετέπειτα πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας) ότι ήταν μεγάλο σφάλμα η αποστολή της Ελληνικής Μεραρχίας στην Κύπρο. Η άποψη αυτή υποστηρίζεται και σήμερα από χουντικούς στρατιωτικούς διότι αποτελούσε εμπόδιο στα σχέδιά τους.
Με την αποχώρηση της Μεραρχίας στέλνονται 600 χουντικοί αξιωματικοί, οι οποίοι στελεχώνουν την εθνοφρουρά και οργανώνεται το Μάρτη του 1969 το Εθνικό Μέτωπο, πολιτική έκφραση της ΕΟΚΑ Β’ (Η ΕΟΚΑ της περιόδου 1955-1959 που ανέλαβε τη στρατιωτική αντίσταση κατά της Αγγλοκρατίας με πολιτικό υπεύθ. τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και στρατιωτικό υπεύθ. τον Γεώργιο Γρίβα είχε συνδετικό κρίκο τον Γ. Γρίβα).
Το 1969 γίνονται τρεις απόπειρες δολοφονίας κατά του Μακαρίου και ιδιαίτερα κατά του ελικοπτέρου, η οποία παρά λίγο να επιτύχει. Ταυτόχρονα επιστρέφει ο Γ. Γρίβας, το Σεπτέμβρη του 1971.
Στις 18/6/1071 ο Γ. Παπαδόπουλος αξιώνει από τον Μακάριο να συμμορφωθεί με τη γραμμή της Αθήνας που έχει υιοθετήσει τις τουρκικές προτάσεις, διαφορετικά η ελληνική κυβέρνηση θα λάβει εκείνα τα μέτρα που επιτάσσει το εθνικό συμφέρον. Το 1972 ο υφυπουργός εξωτερικών της χούντας Παναγιωτάκος αξιώνει δημόσια σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας στην Κύπρο, διότι ο Μακάριος δεν αντιπροσωπεύει την ολότητα του εθνικόφρονα κόσμου της Κύπρου!
Με βάση τα πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων, την επιστολή Μακαρίου προς Γκιζίκη, την επιστολή του δικτάτορα Δημ. Ιωαννίδη, συμπεραίνουμε:
α) Συμφωνία του Έβρου βάση της οποίας οι Γ. Παπαδόπουλος – Σ. Ντεμιρέλ, συμφώνησαν στην απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο, την οποία έστειλε ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου το 1964. Η απόσυρσή της προκάλεσε την αμυντική αποδυνάμωση της Κύπρου που διευκόλυνε την τουρκική εισβολή.
β) Η Ιωαννιδική χούντα: 1) οργάνωσε και πραγματοποίησε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, 2) συνιστούσε αυτοσυγκράτηση στις Κυπριακές στρατιωτικές δυνάμεις τη στιγμή που ο «ΑΤΙΛΛΑΣ» καταλάμβανε την Κύπρο και δεν έστειλε βοήθεια από την Ελλάδα.
γ) Το πραξικόπημα κατά του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας αποφάσισαν: Δ. Ιωαννίδης, Φ. Γκιζίκης, Γ. Μπονάνος, Α. Ανδρουτσόπουλος.
Ο αρχηγός των Ε.Δ. Γ. Μπονάνος στις διαβεβαιώσεις του μέχρι σήμερα λέγει ότι ο Δ. Ιωαννίδης και ο αρχηγός της ΚΥΠ Σταθόπουλος του είχαν μεταφέρει την άποψη του Αμερικανού Πρεσβευτή στην Αθήνα Χ. ΤΑΣΚΑ ότι είχε φτάσει η ώρα να φύγει ο Μακάριος (Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου τον αποκαλούσαν) και ότι οι ΗΠΑ θα εξασφάλιζαν τη μη επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο.
Θα κλείσω αυτό το κεφάλαιο με τα λόγια των δύο πρωταγωνιστών της ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ, Δ. Ιωαννίδη, Χ. Κίσιντζερ για να εμπεδώσετε ότι τις τραγωδίες συνοδεύει ο κυνισμός.
Με βάση τηλεγράφημα από την Πρεσβεία της Αθήνας στον Χένρι Κίσιντζερ 16 Ιουλίου 1974 ο Δ. Ιωαννίδης «κηρύσσει» ότι και αυτός είχε Θεό, δεν ήταν καθόλου αντιαμερικανός, «ακόμα και ένας γάιδαρος χρειαζόταν ένα πόστο για να δεθεί» και στη δική του περίπτωση αυτό ήταν οι ΗΠΑ.
Η απερίσκεπτη απόφασή του της 13ης Ιουλίου μπορεί να ήταν βλακώδης. Αντί να εγκαταλείψει την Κύπρο και να αφήσει τις ΗΠΑ να ανησυχούν για τη μοίρα της, είχε επιτρέψει η αγάπη για την πατρίδα, η ηθική υποχρέωση προς τους Ελληνοκύπριους εθνικιστές και το δικό του «φιλότιμο» να κυριαρχήσουν της λογικής και να βοηθήσει τους Ελληνοκυπρίους.
Ο Χ. Κίσιντζερ είπε στους συνεργάτες του: «Το 1974 χάρη στη βλακεία της ελληνικής χούντας, στους Τούρκους έπεσε ο πρώτος αριθμός του λαχείου. Δεν υπήρχε κυβέρνηση στην Κύπρο που να αναγνωρίζεται από οποιονδήποτε, έτσι δεν έκαναν επίθεση σε νόμιμη κυβέρνηση, αλλά υπήρχε ένας άντρας που θεωρούνταν διεθνώς φονιάς και υπήρχε μια κυβέρνηση στην Ελλάδα που ήταν διεθνώς απόβλητη, που κανένας δεν την υποστήριζε. Υπό αυτές τις συνθήκες, κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει την τουρκική επέμβαση, και αυτή ακριβώς ήταν η ευκαιρία. Ήταν ένας συνδυασμός πραγμάτων, αυτό αφορά την ταχύτητά της, διότι νομίζω πώς επιταχύνθηκε εξαιτίας των εσωτερικών δυσκολιών του Μπ. Ετσεβίτ, ο οποίος ήθελε να τεθεί επικεφαλής της εθνοσυνέλευσής του. Πιστεύω ότι, εάν είχε την πλειοψηφία, εμείς θα μπορούσαμε, να είχαμε είκοσι τέσσερις έως σαράντα οχτώ ώρες, περισσότερες, παρόλο που η έκβαση, εκτός του ελληνικού πραξικοπήματος, πριν από την τουρκική επέμβαση, θα ήταν σε γενικές γραμμές η ίδια. Κι αλλού ο Χ. Κίσιντζερ αναφέρει: «Όταν άρχισε η τουρκική επέμβαση, ήταν σαφές ότι το αποτέλεσμα του ελληνικού τυχοδιωκτισμού στην Κύπρο θα είχε διάρκεια μιας ημέρας».
ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ!
Τα καθαρά χέρια της χούντας ή «Με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο η Ελλάδα γνώρισε προκοπή» κατά τον έγκλειστο αρχηγό της Χρυσής Αυγής, θαυμαστή του Γ. Παπαδόπουλου και τα όσα είπε στον Ασπρόπυργο.
Θα παρουσιάσω ορισμένες χαρακτηριστικές και κραυγαλέες περιπτώσεις που ακουμπούν ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΚΑΙ ΥΠΟΤΕΛΕΙΑΣ, ΕΡΑΝΟΥΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ, ΜΙΣΘΟΥΣ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΥΣ, ΣΚΑΝΔΑΛΑ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ, ΧΛΙΔΗ στα πλαίσια μιας οικονομικής πολιτικής της χούντας που παρά την αποκρουστική εκδοχή της και τις συνέπειές της, ήταν απόλυτα εναρμονισμένη με τις οικονομικές στρατηγικές που δρομολογήθηκαν όλη τη μεταπολεμική περίοδο ή μάλλον υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά στον 19ο και 20ο αιώνα και θα ήθελα να αναφερθώ στην οικονομική σκέψη του ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ και ειδικά στο ρόλο των ιδιωτικών ξένων κεφαλαίων που οι υπόδουλες ελληνικές κυβερνήσεις, χωρίς αρχές και εθνικό όφελος, αποδέχονται.
Το βιβλίο του «ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» αναφέρει: «περισσεύουν οι καταγγελίες για τον εκμεταλλευτικό και αδηφάγο ρόλο των ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων στους τομείς της κοινής ωφέλεια, των υποδομών, των μεταλλείων και της βιομηχανίας και τον ενδοτισμό των κυβερνώντων στις απαιτήσεις τους».
Ειδικότερα για τη μεταπολεμική περίοδο στην ουσία επρόκειτο για την εφαρμογή ενός σχεδιασμού που εγκαινιάστηκε με το σχέδιο Μάρσαλ και μορφοποιήθηκε από τις οικονομικές προτεραιότητες της ελληνικής αστικής τάξης, όπως αυτή προέκυψε με βάση τις συνθήκες που επικράτησαν στην Κατοχή και τον Εμφύλιο και η οποία δρομολόγησε έναν συγκεκριμένο, τύπο ανάπτυξης, ιδίως από της δεκαετίας του ’50 και μετά στον αντίποδα της πρότασης της Αριστεράς που συνοψίστηκε στο βιβλίο του Δημ. Μπάτση «Η ΒΑΡΕΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» και τις διαφοροποιήσεις της οικονομικής πολιτικής του ΚΩΝ/ΝΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ που συνεχίστηκε έως το 1980.
Αυτές οι οικονομικές προτεραιότητες της ελληνικής αστικής τάξης «στιγματίσθηκαν» από την πρόσδεση της ελληνικής οικονομίας στις σχέσεις εξάρτησης που οικοδόμησε ο διεθνής καπιταλισμός στις μεταπολεμικές δεκαετίες ως τις μέρες μας.
Συγκεκριμένα:
Αμερικάνικη πολυεθνική Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε «βοηθώντας» το Δημόσιο για παροχή υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως ορισμένων περιοχών εις Κρήτην και Δ. Πελοπόννησον (ΦΕΚ 1972/Α/88). Της κατεβλήθησαν 1.200.000 δολλάρια επί των κεφαλαίων που θα έφερνε (ή δανείων) ύψους 800.000.000 δολλαρίων. Η σύμβαση λύθηκε στις 15/10/1969 με καταβολή από το ελληνικό κράτος των δαπανών της εταιρίας συν 11% ακόμη και κατά την περίοδο τερματισμού.
Απίστευτα επαχθής ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον Αμερικανό εργολάβο ΡΟΜΠΕΡΤ ΜΑΚ ΝΤΟΝΑΛΝΤ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το Δημόσιο έβαζε 45 από τα 150 εκατομμύρια δολλάρια του έργου, «διευκολύνοντας» τον «επενδυτή» με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του.
Ο ελληνοαμερικανός Τ.ΠΑΠΠΑΣ ήταν ήδη παρών με το διυλιστήριο της ESSO στη Θεσ/νίκη, επένδυση του 1962 που είχε καταγγελθεί ως σκανδαλωδώς προνομιακή. Τον Μάιο 1972 η χούντα τον απάλλαξε από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις που είχε αναλάβει για ανέγερση αγροτοβιομηχανικών μονάδων σε διάφορα σημεία της χώρας του έδωσε και άδεια για τα εργοστάσια της Coca Cola.
Για το τρίτο διυλιστήριο της χώρας, έγινε ντέρμπυ μεταξύ ΩΝΑΣΗ, ΝΙΑΡΧΟΥ, ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ, ΑΝΔΡΕΑΔΗ, ΛΑΤΣΗ. O Παπαδόπουλος τάχθηκε υπέρ του ΩΝΑΣΗ (σε βίλα του οποίου έμενε στο Λαγονήσι αντί συμβολικού ενοικίου), ο Μακαρέζος τάχθηκε υπέρ του ΝΙΑΡΧΟΥ.
Το διυλιστήριο μοιράστηκε μεταξύ ΑΝΔΡΕΑΔΗ-ΛΑΤΣΗ (ΦΕΚ 1972/Α/130) κι ένα τέταρτο παραχωρήθηκε στον ΒΑΡΔΙΝΟΓΙΑΝΝΗ (ΦΕΚ 1972/Α/181).
Το «τάμα του έθνους» υπήρξε ίσως το χαρακτηριστικότερο σκάνδαλο της χούντας, ο τέλειος συνδυασμός της επαγγελίας μιας «Ελλάδας Ελλήνων Χριστιανών» με τη μεγαλομανία του δικτάτορα και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων. Στις 14 Δεκεμβρίου 1968, ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους Ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια ως εκπλήρωση, υποτίθεται της σχετικής υπόσχεσης της Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς τον Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. Σύμφωνα, άλλωστε με τη χουντική προπαγάνδα, η «επανάστασις» της 21ης Απριλίου 1967 δεν ήταν παρά η άμεση συνέχεια και ολοκλήρωση του 1821. Στο «εγχείρημα» μετείχε, σύμπασα η ανώτατη πολιτική και πνευματική ηγεσία του καθεστώτος. Εξαίρεση αποτέλεσε η επιστημονική κοινότητα των Ελλήνων αρχιτεκτόνων. Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση «ειδικού ταμείου» για την οικονομική διαχείριση του «τάματος του έθνους». Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύτηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου (Εστία 19.1.1974) το «ταμείο» εισέπραξε συνολικά 453.300.000 δρχ. εκ των οποίων 45,5 εκατομμύρια από τον ΤΑΚΤΙΚΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ, 180 εκατομμύρια από «δωρεές – εισφορές κ.λ.π.» και 230 εκατομμύρια σε δάνεια. Τελικά: Πριν ακόμα κτισθεί πριν κάν γίνουν τα σχέδια για την κατασκευή του, δαπανήθηκαν τα 406 εκατομμύρια από τα 453 εκατομμύρια που είχαν τελικά συγκεντρωθεί. Αναλώθηκε ολόκληρο το τεράστιο αυτό ποσόν για ένα έργο του οποίου ακόμα δεν κατάφεραν οι υπεύθυνοι να έχουν ούτε το σχέδιο και τα σχέδια του ναού δεν έχουν γίνει ακόμη!.........
Προτού καλά – καλά προλάβουν να ζεστάνουν τις καρέκλες των πολιτικών αξιωματικών που κατέλαβαν, οι συνταγματάρχες νομοθέτησαν την αύξηση των αποδοχών τους. Σχεδόν διπλασίασαν τον πρωθυπουργικό μισθό. Από τις 23.600 τον ανέβασαν στις 40.000 δρχ. προς μεγάλη χαρά του πρώτου χουντικού πρωθυπουργού, του Κων/νου Κόλλια. Με την ίδια ρύθμιση αυξήθηκαν οι αποδοχές των υπουργών και υφυπουργών, από τις 22.400 στις 35.000 δρχ.
Ο Μιχάλης Μπαλόπουλος ήταν υφυπουργός Εμπορίου. Αυτός και ο Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου, ο Ζαφείρης Παπαμιχαλόπουλος, κάθισαν στο εδώλιο για το σκάνδαλο των κρεάτων. Σκάνδαλο πολυεπίπεδο, με κατηγορητήριο πλούσιο! Η σοβαρότερη κατηγορία σε βάρος των δύο ήταν πώς χρηματίζονταν «κατά συρροήν» από μεγαλέμπορους της Ροδεσίας που επεδίωκαν να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. Αποτέλεσμα της συγκέντρωσης αδειών εισαγωγής σε χέρια λίγων ήταν οι ανατιμήσεις στις τιμές του κρέατος – ίσως, ακόμη, οι ευνοημένοι έμποροι να ήθελαν έτσι να καλύπτουν και τα έξοδα των δωροδοκιών. Απαγορεύτηκε, επίσης, για κάποιο διάστημα η διάθεση ντόπιου κρέατος, ώστε να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά εκείνα κρέατα της Αργεντινής.
Ο Μπαλόπουλος καταδικάστηκε τον Ιούνιο του ’74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών, η οποία μειώθηκε σε 14 μήνες το 1976. Το σκάνδαλο των κρεάτων ήταν το μοναδικό που «έστειλε» στο εδώλιο αξιωματούχους της χούντας, προτού καταρρεύσει η χούντα. Η εξήγηση είναι η ίδια με εκείνη, για τη δημοσιοποίηση των ατασθαλιών του «τάματος του έθνους». Ο Ιωαννίδης επιθυμούσε να καταδείξει ότι ήταν αναγκαία, από ηθικής πλευράς , η ανατροπή του Παπαδόπουλου. Η υπόθεση Μπαλόπουλου εισήγαγε κι ένα «πρωτοποριακό και επίκαιρο θεσμό» το χαράτσι που ονομάστηκε μπαλόσημο κι επιβάρυνε βέβαια τους δημ. υπαλλήλους.
Για τη λιτή και «άγια» ζωή των συνταγματαρχών υπάρχει το βιβλίο του Λεωνίδα Παπάγου «Σημειώσεις 1967-1977» όπου αφηγείται με γλαφυρότητα η Ντέλλα Ρουφογάλη τις συναντήσεις ξένων «επενδυτών» εφοπλιστών, βιομηχάνων στις «κοσμικές αυτές συναντήσεις».
Επομένως, η εξωφρενική «μόδα» των τελευταίων ετών που τείνει να περιβάλλει με ιδιότυπο φωτοστέφανο τους πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου 1967, όπως και η «μόδα» πως η διαφθορά και το ρουσφέτι γεννήθηκαν το ’74, που συνεπικουρείται από τους σημερινούς νοσταλγούς της χούντας, πρέπει να μείνει πίσω από τα κάγκελα των φυλακών και στο περιθώριο της ιστορίας και της συνείδησης.
Σωτήρης Γ. Σιώκος
Μέλος Κ.Ε. και Υπεύθυνος Τμ. Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ
Μέλος ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΑΡΧΕΙΩΝ 1940-74