Λεβάντε; Ναι. Από τον ομώνυμο άνεμο της Μεσογείου. Σε αυτόν οφείλει το όνομά της η αντίπαλος του Ολυμπιακού.
Ερχεται εξ ανατολών και μπαίνει στη Βαλένθια από την παραλία όπου ήταν το γήπεδο της ομάδας στις αρχές του 20ου αιώνα.
Ο Λεβάντες, στην αρχαία ελληνική γνωστός ως ο τοπικός άνεμος Απηλιώτης (ο ήλιος ανατέλλει από την ανατολή), χρησιμοποιείται στη ναυτική διάλεκτο. Πρόκειται για ανατολικό άνεμο που πνέει στη δυτική Μεσόγειο θάλασσα και στη βόρεια Γαλλία.
Ετυμολογικά, προέρχεται από τον όρο levant των Μέσων Γαλλικών (Γαλλικά που ομιλούνταν από το 1340 μέχρι το 1611), που είναι η παθητική μετοχή του ρήματος lever που σημαίνει «αυξάνω, υψώνω, ανατέλλω» (όπως στο «levant soleil», «ανατέλλων ήλιος») που με τη σειρά του προέρχεται από το λατινικό levare.
Αναφερόταν δηλαδή στην κατεύθυνση του ανατέλλοντος ηλίου, από την προοπτική εκείνων που αρχικά χρησιμοποίησαν τον όρο, δηλαδή των δυτικοευρωπαίων. Εγκυκλοπαιδικές αναζητήσεις...
 |
| γραφει ο Γιώργος Μαζιάς |
Ο θρύλος του Ελ Σιντ έχει ξεπεράσει τα ισπανικά σύνορα.
Πόσες φορές δεν έχουμε αναφερθεί σε παίκτη που έπαιξε ενώ ήταν τραυματίας και η ομάδα του χάρη σε αυτόν και τον τρόμο που προκάλεσε στους αντιπάλους του, νίκησε.
Ο Ελ Σιντ ανήκει (και) στη Βαλένθια.
Την κατέκτησε το 1094 από τους Μαυριτανούς και την κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του πέντε χρόνια μετά. Επεσε υπερασπιζόμενος την στην πολιορκία του 1099. Ηταν φόβος και τρόμος για κάθε αντίπαλο. Οπως είναι γενικά γνωστό, αν και νεκρό, οι στρατιώτες της Βαλένθια τον έβαλαν πάνω σε άλογο (στηρίζοντάς τον με κοντάρια) και το άφησαν να τρέξει έξω από τα τείχη της πόλης. Και μόνο στη θέα του, οι Μαυριτανοί τρόμαξαν και αποχώρησαν λύοντας την πολιορκία στις 10 Ιουλίου.
Εχει ταφεί στον Καθεδρικό Ναό της Βαλένθια. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ροδρίγο (ή Ρούι) Ντιάθ δε Βιβάρ. Ηταν Καστιγιανός αριστοκράτης, στρατιωτικός και πολιτικός.
Μετά το θάνατό του τα κατορθώματά του, πραγματικά και φανταστικά, τραγουδήθηκαν όσο λίγων από τους τροβαδούρους, δημιουργώντας ένα θρύλο γύρω από το όνομά του. Θεωρείται εθνικός ήρωας της Ισπανίας.
Ο τίτλος Ελ Σιντ (στα ισπανικά προφέρεται Ελ Θιδ), με τον οποίο είναι παγκοσμίως γνωστός, προέρχεται από το ισπανικό άρθρο Ελ και την αραβική λέξη «σίντι» ή «σαϊντ» που σημαίνει κύριος, άρχοντας.
«Βατράχια» εναντίον «γαυρών»!
Ποιο είναι το παρατσούκλι της Λεβάντε; Τα βατράχια. Πως; Τη δεκαετία του '30 πριν τη δημιουργία της Αθλητικής Ενώσης Λεβάντε (Levante Unio Deportiva), υπήρχαν ο γυμναστικός σύλλογος του Λεβάντε και ο ποδοσφαιρικός όμιλος του Λεβάντε.
Μετά τον εμφύλιο στην Ισπανία, ος πρώτος είχε παίκτες, αλλά όχι γήπεδο και η δεύτερη το ακριβώς αντίθετο. Επήλθε συγχώνευση δημιουργώντας την ομάδα που ξέρουμε σήμερα.
Το γήπεδο όπου έπαιζε ο ΓΣ Λεβάντε ήταν στις όχθες του ποταμού Τούρια, περιοχή στην οποία υπήρχε μεγάλος αριθμός από βατράχια. Στα ισπανικά ονομάζονται «ράνας», αλλά στην τοπική διάλεκτο (βαλενσιά) «γρανότας», εξ ου και το επίσημο προσωνύμιο.
Το... κοκκαλάκι της νυχτερίδας
Τη νυχτερίδα τη βλέπουμε στο έμβλημα της Λεβάντε.
Την έχουμε δει και σε αυτό της Βαλένθια. Αλλωστε το προσωνύμιο της δεύτερης είναι «νυχτερίδες».
Γιατί; Αφενός στην περιοχή υπάρχουν πάρα πολλές νυχτερίδες. Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που εμφανίζονται στον θυρεό των συλλόγων και της πόλης. Το 1238 όταν ο Ζαουμέ ο Α' πήρε πίσω τη Βαλένθια από τους Μουσουλμάνους, είχε πιάσει την προηγούμενη μέρα της μάχης μια μικρή νυχτερίδα. Πεπεισμένος ότι αυτή του έδωσε τύχη (εξ ου και το «έπιασε το κοκκαλάκι της νυχτερίδας») για τη μεγάλη νίκη αποφάσισε να δώσει στην πόλη ένα νέο οικόσημο με τη μορφή της νυχτερίδας να κυριαρχεί. Από τότε η νυχτερίδα (μουρθιέλαγο στα ισπανικά) υπάρχει στο έμβλημα της πόλης και όλων των αθλητικών συλλόγων της (όταν βέβαια αυτοί ιδρύθηκαν)...
Eδώ... «γεννήθηκε» η παέγια
Κλασσικό ισπανικό φαγητό. Εχει διαδοθεί σε όλο τον κόσμο. Σαν την πίτσα. Εδώ, στη Βαλένθια όμως έχουν να λένε ότι είναι δική τους επινόησης. Για τον λόγο αυτό η πρώτη ονομασία είναι παέγια βαλενθιάνα. Αυτή όμως είναι δική τους εκδοχή και προκύπτει από το ότι στην περιοχή της ανατολικής Ισπανίας (την περιοχή του Λεβάντε), υπάρχει μια μεγάλη λιμνοθάλασσα (Αλμπουφέρα) στην οποία φυτρώνει εύκολα το ρύζι (είναι το βασικό συστατικό του εδέσματος). Η αλήθεια είναι η συνταγή έχει αραβικές καταβολές. Εμεινε στους Βαλενθιάνους από το πέρασμα των Μαυριτανών.
Η παέγια στην ουσία είναι ένα πιλάφι από ρύζι με σαφράν, μέσα στο οποίο συνδυάζεται κρέας, ή συνηθέστερα, θαλασσινά και λαχανικά. Συχνά περιέχει κοτόπουλο, χοιρινό κρέας ή κουνέλι.
Η λεγόμενη «παέγια της Βαλένθια» αποτελείται από ρύζι-σαφράν, λαχανικά, κοτόπουλο και σαλιγκάρια (μπλιαχ... για τα σαλιγκάρια).
Γενικά, στην τοπική κουζίνα δεν πετάνε τίποτα. Ωραίο φαγητό, αλλά και βαρύ. Λογικό για ένα τέτοιο κοκτεϊλ φαγητών. Ελπίζουμε ο Ολυμπιακός να μην κάνει εμφάνιση... παέγια.
Και γυναικεία ομάδα
Ξέρετε ότι η Λεβάντε έχει και γυναικεία ομάδα; Και πολύ καλή μάλιστα. Ιδρύθηκε το 1993 και έχει κατακτήσει τέσσερα πρωταθλήματα Ισπανίας(1997, 2001, 2002 και 2008), δυο Σούπερ Καπ (1997, 2000) και έξι κύπελλα (2000, 2001, 2002, 2004, 2005, 2007). Eχει δικό της γήπεδο (Πολιντεπορτίβο ντε Ναθαρέτ) με μικρή χωρητικότητα (400 θεατές), αλλά πάντα γεμάτο. Υπάρχει και τμήμα νεανίδων (!), που λειτουργεί ως Ακαδημία της ομάδας τροφοδοτώντας τη γυναικεία ομάδα. Πάντως η Levante femenino, φέτος, πάει... χάλια αφού είναι 10η. Τουλάχιστον, πάνε καλά οι άντρες στην Πριμέρα.
Στην Ελλάδα από τους «μεγάλους», μόνο ο ΠΑΟΚ έχει γυναικεία ομάδα και σαρώνει τους τίτλους...