Ο Νίκος Γκάλης, τον οποίο σήμερα θα "τιμήσει" εν χορδαίς και οργάνοις ο Άρης, δεκάδες προσωπικότητες του μπάσκετ απ΄όλο τον κόσμο και μαζί τους όλη η μπασκετική (και μη) Ελλάδα, βαδίζει αισίως στα 56α γενέθλιά (γιορτάζει στις 23 Ιουλίου).
Έχοντας εγκαταλείψει το μπάσκετ πριν από 19 χρόνια, υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες που δεν τον έχουν δει να αγωνίζεται.
Αμφιβάλλουμε, ωστόσο, αν υπάρχει έστω και ένας που να μην έχει ακούσει το όνομά του και να μη γνωρίζει ότι υπήρξε ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας και ενδεχομένως ο μεγαλύτερος αθλητής που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα.
Αυτή είναι η κληρονομιά του, που δεν μεταβιβάστηκε από την "επίσημη ιστορία", αλλά όπως οι μεγάλοι θρύλοι και μύθοι, πέρασαν από γενιά σε γενιά με το στόμα, με τις διηγήσεις και -ευτυχώς- με τα βίντεο που αποτύπωσαν το μεγαλείο του.
Ο Γκάλης, από μόνος του, αποτέλεσε ένα κοινωνικό φαινόμενο. Ήταν το ίδιο το μπάσκετ, ο ίδιος ο Άρης, η ίδια η Εθνική Ομάδα, η ίδια η Ελλάδα, αν προτιμάτε.
Άργησε, σίγουρα, να τιμηθεί δεόντως, όπως του άρμοζε, όπως του άξιζε.
Ίσως να φταίει κι αυτός λιγάκι, που όπως ξαφνικά ήρθε στη ζωή μας, έτσι ξαφνικά αποχώρησε από το μπάσκετ, τον Οκτώβριο του 1994.
Παίρνοντας την τσάντα του, με τα αθλητικά ρούχα και φεύγοντας από το κλειστό του Μετς, αμέσως μετά τον αγώνα του Παναθηναϊκού εναντίον των Αμπελοκήπων.
Ζήτησε τον λόγο από τον Κώστα Πολίτη, που δεν τον είχε χρησιμοποιήσει δευτερόλεπτο και καθώς συνειδητοποίησε πως δεν "βρίσκεται στα πλάνα του προπονητή" έριξε μαύρη πέτρα πίσω του.
Γκάλης, ο εγωιστής...
Ένα χρόνο αργότερα με μια σύντομη επιστολή του, που είχε συνταχθεί σε ένα κατάστημα αθλητικών ειδών στη Θεσσαλονίκη, ανακοίνωνε το τέλος της καριέρας του. "Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή..." σημείωνε σε αυτό τον λιτό αποχαιρετισμό του.
Ο Παναθηναϊκός δεν πρόλαβε να τον "χαρεί", αν και ο Νικ φορώντας (και) τα πράσινα δεν παρέλειψε να δώσει αρκετές από τις μοναδικές παραστάσεις του.
Υπόκλιση στον Γκάλη, λοιπόν. Στην μπασκετική του αξία. Στο ταλέντο του. Στη δουλειά που έριξε για να φτάσει στην κορυφή και να παραμείνει εκεί για χρόνια.
Ήρθε η στιγμή, λοιπόν, να ακούσει ένα ακόμα δυνατό χειροκρότημα για όσα μπόρεσε να κάνει για το ελληνικό μπάσκετ, για τις ομάδες των συλλόγων που φόρεσε τις φανέλες τους, για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Αν και νομίζω ότι η μεγαλύτερη προσφορά του Γκάλη ήταν που τράβηξε σαν μαγνήτης τα μικρά παιδιά για να ασχοληθούν με το μπάσκετ και τον αθλητισμό.
Προσπαθώντας κάποια εποχή οι μπόμπιρες όλης της Ελλάδας να μιμηθούν μερικές από τις προσπάθειές του και τα απίστευτα ζογκλερικά του.
Ο Νίκος Γκάλης, πλαισιωμένος από άλλες μεγάλες προσωπικότητες του ελληνικού κι ευρωπαϊκού μπάσκετ θα έχει σε λίγες ώρες την τιμητική του.
Όπως τότε…
Η ατμόσφαιρα θα είναι εορταστική, αλλά και φορτισμένη συγκινησιακά με τον Νίκο Γκάλη να έχει για μια ακόμα φορά όλα τα φώτα πάνω του. Όπως τότε…, τότε που όλος ο ντουνιάς παραμιλούσε με τα καλάθια του, τότε που σήκωνε την πιο βαριά κούπα, αυτή στο ευρωπαϊκό του 1987…
Έχοντας εγκαταλείψει το μπάσκετ πριν από 19 χρόνια, υπάρχουν εκατομμύρια Έλληνες που δεν τον έχουν δει να αγωνίζεται.
Αυτή είναι η κληρονομιά του, που δεν μεταβιβάστηκε από την "επίσημη ιστορία", αλλά όπως οι μεγάλοι θρύλοι και μύθοι, πέρασαν από γενιά σε γενιά με το στόμα, με τις διηγήσεις και -ευτυχώς- με τα βίντεο που αποτύπωσαν το μεγαλείο του.
Ο Γκάλης, από μόνος του, αποτέλεσε ένα κοινωνικό φαινόμενο. Ήταν το ίδιο το μπάσκετ, ο ίδιος ο Άρης, η ίδια η Εθνική Ομάδα, η ίδια η Ελλάδα, αν προτιμάτε.
Άργησε, σίγουρα, να τιμηθεί δεόντως, όπως του άρμοζε, όπως του άξιζε.
Ίσως να φταίει κι αυτός λιγάκι, που όπως ξαφνικά ήρθε στη ζωή μας, έτσι ξαφνικά αποχώρησε από το μπάσκετ, τον Οκτώβριο του 1994.
Παίρνοντας την τσάντα του, με τα αθλητικά ρούχα και φεύγοντας από το κλειστό του Μετς, αμέσως μετά τον αγώνα του Παναθηναϊκού εναντίον των Αμπελοκήπων.
Ζήτησε τον λόγο από τον Κώστα Πολίτη, που δεν τον είχε χρησιμοποιήσει δευτερόλεπτο και καθώς συνειδητοποίησε πως δεν "βρίσκεται στα πλάνα του προπονητή" έριξε μαύρη πέτρα πίσω του.
Γκάλης, ο εγωιστής...
Ένα χρόνο αργότερα με μια σύντομη επιστολή του, που είχε συνταχθεί σε ένα κατάστημα αθλητικών ειδών στη Θεσσαλονίκη, ανακοίνωνε το τέλος της καριέρας του. "Είμαι εγωιστής αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι κι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και ότι δεν ανήκω σε κανέναν. Γιατί έχω λόγο και τιμή..." σημείωνε σε αυτό τον λιτό αποχαιρετισμό του.
Ο Παναθηναϊκός δεν πρόλαβε να τον "χαρεί", αν και ο Νικ φορώντας (και) τα πράσινα δεν παρέλειψε να δώσει αρκετές από τις μοναδικές παραστάσεις του.
Υπόκλιση στον Γκάλη, λοιπόν. Στην μπασκετική του αξία. Στο ταλέντο του. Στη δουλειά που έριξε για να φτάσει στην κορυφή και να παραμείνει εκεί για χρόνια.
Ήρθε η στιγμή, λοιπόν, να ακούσει ένα ακόμα δυνατό χειροκρότημα για όσα μπόρεσε να κάνει για το ελληνικό μπάσκετ, για τις ομάδες των συλλόγων που φόρεσε τις φανέλες τους, για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.
Αν και νομίζω ότι η μεγαλύτερη προσφορά του Γκάλη ήταν που τράβηξε σαν μαγνήτης τα μικρά παιδιά για να ασχοληθούν με το μπάσκετ και τον αθλητισμό.
Προσπαθώντας κάποια εποχή οι μπόμπιρες όλης της Ελλάδας να μιμηθούν μερικές από τις προσπάθειές του και τα απίστευτα ζογκλερικά του.
Ο Νίκος Γκάλης, πλαισιωμένος από άλλες μεγάλες προσωπικότητες του ελληνικού κι ευρωπαϊκού μπάσκετ θα έχει σε λίγες ώρες την τιμητική του.
Όπως τότε…
Η ατμόσφαιρα θα είναι εορταστική, αλλά και φορτισμένη συγκινησιακά με τον Νίκο Γκάλη να έχει για μια ακόμα φορά όλα τα φώτα πάνω του. Όπως τότε…, τότε που όλος ο ντουνιάς παραμιλούσε με τα καλάθια του, τότε που σήκωνε την πιο βαριά κούπα, αυτή στο ευρωπαϊκό του 1987…