Μετά την υπερχρέωση του ελληνικού δημόσιου από τη διαχείριση του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος, μετά από τα διδάγματα ιδιωτικοποιήσεων άλλων χωρών, λίγοι και αφελείς είναι όσοι, σα να ήμασταν στα χρόνια της κυρίας Θάτσερ, θεωρούν πανάκεια την 'ιδιωτικοποίηση' οργανισμών είτε είναι κερδοφόροι (σαν το τζόγο, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια), είτε δεν είναι.
Πρωτίστως διότι ο λόγος που πληρώνει ο πολίτης φόρους είναι να μη χρειάζεται να είναι κερδοφόροι οι οργανισμοί κοινής ωφελείας όπως τα νοσοκομεία, τα σχολεία οι φυλακές και η αστυνομία.
Η πώληση (ενοικίαση πιο σωστά) των αεροδρομίων είναι πολύ επικίνδυνη ακόμα κι αν δε μας πιάσει η εθνικιστική υστερία της εθνικής κυριαρχίας, ακόμα κι αν δε μας μπει στο νου τι θα γίνει αν η χώρα μας τύχει κάποια στιγμή να βρεθεί πολεμικά σε αντίπαλο στρατόπεδο από τις χώρες που διαφεντεύουν τα λιμάνια και τα αεροδρόμιά της.
Δεν ξέρω αν έχει υπολογιστεί επίσημα, μα δεν είναι μυστικό ότι κάποια επίπτωση έχει στον αθηναϊκό τουρισμό το πολύ ακριβό (Γερμανικής κακο-διοίκησης) αεροδρόμιο της Αθήνας. Όταν μιλάμε για εθνική κυριαρχία εννοούμε τη δυνατότητα να γίνεται σχεδιασμός από εκείνους που εκλέγει ο λαός που κατοικεί σε κάθε τόπο. Η Ελλάδα πια δεν την έχει ούτε για τον Τουρισμό της, ούτε για το εμπόριό της αλλά, πολύ φοβάμαι, ούτε για τη διαβίωση των κατοίκων της.
Αν τα αεροδρόμια και τα λιμάνια τα διαχειρίζονται εταιρίες ιδιωτικές (ή κρατικές, μα άλλης χώρας) ποιος μας εγγυάται ότι δε θα κλείνουν το χειμώνα που δεν είναι επικερδές να είναι ανοιχτά;
Έχουν δοθεί εγγυήσεις; Έχουν υπογραφεί δεσμεύσεις;
Θυμάται κανείς το περσινό σκάνδαλο στις ΗΠΑ όταν συνελήφθη δικαστής που καταδίκαζε ανηλίκους επειδή έπαιρνε μίζα από ιδιωτική φυλακή
Μαζί με άλλα που συνέλεξα ως συνήθως φέρνω και ως παραβολή την αληθινή ιστορία του βιβλιοπωλείου ενός τουριστικού νησιού. Την είχα γράψει παλιότερα και πιστεύω είναι διδακτική διότι ποιος μου εγγυάται πως δε θα κλείσουν, ως μη επικερδή, τα μικρά αεροδρόμια ή πως δε θα ανοίγουν μόνο για ιδιωτικά αεροπλάνα αλλά όχι για το ΕΚΑΒ και τους κατοίκους;