Η μάχη για την ηγεσία της ΝΔ δόθηκε σε μια φάση όπου το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βιώνει μια βαθιά και παρατεταμένη παρακμή.
- Γράφει ο Γιάννης Λούλης
www.johnloulis.gr
Το εάν το αποτέλεσμα που προέκυψε, ασφαλώς ως έκπληξη, θα οδηγήσει στην αναστροφή της παρακμής αυτής ή της ενδυνάμωσής της, είναι αδύνατο να εκτιμηθεί. Άλλωστε, όλες οι μάχες διαδοχής στα κόμματα αποτελούν σταυροδρόμια. Μπορεί να αναζωογονήσουν έναν πολιτικό οργανισμό. Όμως, μπορεί να τον τραυματίσουν ακόμη περισσότερο. Ακόμη και ένα κομματικό σύστημα με βαθιές ρίζες μέσα στο χρόνο, όπως το βρετανικό, βρίθει φαινομένων, όπου κόμματα επιλέγουν επίμονα λάθος ηγέτες και λάθος διαδρομές.
Το αποτέλεσμα της ενδοκομματικής μάχης στη ΝΔ είχε έναν καθαρό νικητή, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτός κυρίως κέρδισε τη μάχη και πολύ λιγότερο την έχασε ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Αν θέλουμε να πάμε στην ουσία του τι έκρινε το αποτέλεσμα, τούτο ήταν το εξής: Αν και ο Μητσοτάκης δεν είχε ηγετική στόφα, τούτο το αγνόησαν οι ψηφοφόροι. Πρόταξαν αντ’ αυτού, στη σύγκριση με τον Μεϊμαράκη, ότι είναι πιο σύγχρονος και ότι μπορεί καλύτερα να εκφράσει την προοπτική ανανέωσης του κόμματος. Με τον Μεϊμαράκη άλλωστε ήταν εξίσου «κεντρώος». Κέρδισε λοιπόν, διότι οι ψηφοφόροι έχουν κουραστεί με οτιδήποτε θεωρούν «παλιό». Γενικότερα διανύουμε αυτή τη φάση.
Η τάση για το «νέο» εμφανίστηκε στο ξεκίνημα της κούρσας διαδοχής με την αρχικά μεγάλη δυναμική Τζιτζικώστα, που ήταν ο νεότερος των τριών και ο πιο εξωσυστημικός. Όμως αυτός με την όλη παρουσία του και την εκφορά του, δεν θύμιζε τίποτα το νέο. Επιπροσθέτως, έκανε μια δεξιά στροφή με τους Μπαλτάκους και Βορίδηδες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν πιο συγκροτημένος και φυσικά ξεκάθαρα πιο «κεντρώος». Άλλωστε, η ψηφοφορία έδειξε πως το εκλεκτορικό σώμα ήθελε να αποστασιοποιηθεί από τη μοιραία υπερδεξιά στροφή του Σαμαρά, που χάρισε τον μεσαίο χώρο στον Τσίπρα. Γενικότερα, ο Μητσοτάκης ήταν πιο ολοκληρωμένος πολιτικά από τους τρεις, για να επιχειρήσει την ανανέωση του κόμματος. Κι ας του έλειπε το πολιτικό «βάρος».
Τον Μητσοτάκη βοήθησε επίσης, ότι οι δύο συνυποψήφιοί του που έμειναν έξω από το δεύτερο γύρο, τον στήριζαν άμεσα ή έμμεσα. Έτσι, ενώ φάνταζε με πολύ λίγες ελπίδες, μετατράπηκε σε κοινό υποψήφιο για ανανέωση από μια νεότερη γενιά. Η συμπόρευση των τριών με αιχμή του δόρατος τον Μητσοτάκη, έγινε ισχυρότερη, καθώς μπήκε στην άκρη το ιδεολογικό στοιχείο που διαφοροποιούσε τους τρεις. Όλοι εμφανίστηκαν ως μια γενιά! Ο Μεϊμαράκης έμεινε μόνος. Ενώ ένας πολιτικός από την καρδιά του κατεστημένου (Μητσοτάκης) έγινε εκφραστής του αντικατεστημένου!
Αν ο πρώτος γύρος ήταν μια καθαρή πολιτική ήττα του Σαμαρά και της δεξιάς πτέρυγας με τους δύο εκπροσώπους της, ο Καραμανλής ηττήθηκε στον δεύτερο γύρο. Εκείνο που απορρίφθηκε δεν ήταν φυσικά η στρατηγική του, του μεσαίου χώρου. Αλλά η παρέμβασή του υπέρ ενός υποψηφίου. Αυτή θεωρήθηκε πατερναλιστική. Η ουσιαστική εμπλοκή του στα κομματικά έγινε μάλιστα μετά από χρόνια αποστασιοποίησης και σιωπής. Αυτά ενόχλησαν. Γι’ αυτό δεν μπόρεσε να επηρεάσει τις εξελίξεις. Και εδώ λοιπόν είχαμε μια ακόμη «επανάσταση» των ψηφοφόρων!
Αυτή η «επανάσταση των γενεών» στη ΝΔ θα φέρει όμως τα ποθητά αποτελέσματα; Σε ώρες ευφορίας παραμερίζονται πραγματικά δεδομένα. Η ΝΔ, υπό τη βαριά σκιά Σαμαρά, έχει καταστεί τοξική. Έχει ανάγκη συθέμελων αλλαγών. Οι σύμμαχοι του Μητσοτάκη ανήκουν στη δεξιά πτέρυγα. Η πτέρυγα αυτή θα αντισταθεί στο να στραφεί το κόμμα στο Κέντρο. Ενώ, αν ο Μητσοτάκης θέλει να κάνει τομές για να αλλάξει ένα άρρωστο κόμμα, πρέπει να συγκρουστεί με τις παθογένειές του. Αν δεν το επιχειρήσει, θα πνιγεί από τις παθογένειες αυτές. Θα τολμήσει να διαταράξει συμμαχίες και ισορροπίες που τον βοήθησαν τώρα, αλλά λίγο αργότερα θα αποδειχθούν εμπόδια σε μια πραγματικά νέα πορεία του κόμματος; Οι τοξίνες ξεριζώνονται. Δεν αντιμετωπίζονται με το γάντι. Και είναι άδηλο αν έχει τη βούληση και τις ικανότητες γι’ αυτό.
Πολύ ανησυχητικό για την πολιτική σταθερότητα της χώρας είναι ότι ο Μητσοτάκης κέρδισε την ηγεσία της ΝΔ ως σημαιοφόρος μετωπικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση και αρνητής της συναίνεσης. Γενικότερα πάντως, όσο και να δικαιούται να πανηγυρίζει για την προσωπική δικαίωση του εγχειρήματός του, οι δυσκολίες, με δεδομένη την άρρωστη και τοξική ΝΔ, δεν τερματίζονται με τη νίκη του. Μόλις τώρα αρχίζουν.
Η τάση για το «νέο» εμφανίστηκε στο ξεκίνημα της κούρσας διαδοχής με την αρχικά μεγάλη δυναμική Τζιτζικώστα, που ήταν ο νεότερος των τριών και ο πιο εξωσυστημικός. Όμως αυτός με την όλη παρουσία του και την εκφορά του, δεν θύμιζε τίποτα το νέο. Επιπροσθέτως, έκανε μια δεξιά στροφή με τους Μπαλτάκους και Βορίδηδες. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν πιο συγκροτημένος και φυσικά ξεκάθαρα πιο «κεντρώος». Άλλωστε, η ψηφοφορία έδειξε πως το εκλεκτορικό σώμα ήθελε να αποστασιοποιηθεί από τη μοιραία υπερδεξιά στροφή του Σαμαρά, που χάρισε τον μεσαίο χώρο στον Τσίπρα. Γενικότερα, ο Μητσοτάκης ήταν πιο ολοκληρωμένος πολιτικά από τους τρεις, για να επιχειρήσει την ανανέωση του κόμματος. Κι ας του έλειπε το πολιτικό «βάρος».
Τον Μητσοτάκη βοήθησε επίσης, ότι οι δύο συνυποψήφιοί του που έμειναν έξω από το δεύτερο γύρο, τον στήριζαν άμεσα ή έμμεσα. Έτσι, ενώ φάνταζε με πολύ λίγες ελπίδες, μετατράπηκε σε κοινό υποψήφιο για ανανέωση από μια νεότερη γενιά. Η συμπόρευση των τριών με αιχμή του δόρατος τον Μητσοτάκη, έγινε ισχυρότερη, καθώς μπήκε στην άκρη το ιδεολογικό στοιχείο που διαφοροποιούσε τους τρεις. Όλοι εμφανίστηκαν ως μια γενιά! Ο Μεϊμαράκης έμεινε μόνος. Ενώ ένας πολιτικός από την καρδιά του κατεστημένου (Μητσοτάκης) έγινε εκφραστής του αντικατεστημένου!
Αν ο πρώτος γύρος ήταν μια καθαρή πολιτική ήττα του Σαμαρά και της δεξιάς πτέρυγας με τους δύο εκπροσώπους της, ο Καραμανλής ηττήθηκε στον δεύτερο γύρο. Εκείνο που απορρίφθηκε δεν ήταν φυσικά η στρατηγική του, του μεσαίου χώρου. Αλλά η παρέμβασή του υπέρ ενός υποψηφίου. Αυτή θεωρήθηκε πατερναλιστική. Η ουσιαστική εμπλοκή του στα κομματικά έγινε μάλιστα μετά από χρόνια αποστασιοποίησης και σιωπής. Αυτά ενόχλησαν. Γι’ αυτό δεν μπόρεσε να επηρεάσει τις εξελίξεις. Και εδώ λοιπόν είχαμε μια ακόμη «επανάσταση» των ψηφοφόρων!
Αυτή η «επανάσταση των γενεών» στη ΝΔ θα φέρει όμως τα ποθητά αποτελέσματα; Σε ώρες ευφορίας παραμερίζονται πραγματικά δεδομένα. Η ΝΔ, υπό τη βαριά σκιά Σαμαρά, έχει καταστεί τοξική. Έχει ανάγκη συθέμελων αλλαγών. Οι σύμμαχοι του Μητσοτάκη ανήκουν στη δεξιά πτέρυγα. Η πτέρυγα αυτή θα αντισταθεί στο να στραφεί το κόμμα στο Κέντρο. Ενώ, αν ο Μητσοτάκης θέλει να κάνει τομές για να αλλάξει ένα άρρωστο κόμμα, πρέπει να συγκρουστεί με τις παθογένειές του. Αν δεν το επιχειρήσει, θα πνιγεί από τις παθογένειες αυτές. Θα τολμήσει να διαταράξει συμμαχίες και ισορροπίες που τον βοήθησαν τώρα, αλλά λίγο αργότερα θα αποδειχθούν εμπόδια σε μια πραγματικά νέα πορεία του κόμματος; Οι τοξίνες ξεριζώνονται. Δεν αντιμετωπίζονται με το γάντι. Και είναι άδηλο αν έχει τη βούληση και τις ικανότητες γι’ αυτό.
Πολύ ανησυχητικό για την πολιτική σταθερότητα της χώρας είναι ότι ο Μητσοτάκης κέρδισε την ηγεσία της ΝΔ ως σημαιοφόρος μετωπικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση και αρνητής της συναίνεσης. Γενικότερα πάντως, όσο και να δικαιούται να πανηγυρίζει για την προσωπική δικαίωση του εγχειρήματός του, οι δυσκολίες, με δεδομένη την άρρωστη και τοξική ΝΔ, δεν τερματίζονται με τη νίκη του. Μόλις τώρα αρχίζουν.
Αναδημοσίευση από imerisia.gr